مقایسه اثربخشی مدل مبتنی بر انگیزه پیشرفت و تکنیک های تنظیم هیجان بر خودتنظیمی یادگیری در دانش آموزان مبتلا به ناتوانی های یادگیری

اختلالات یادگیری می تواند موفقیت و پیشرفت تحصیلی را در هر سنی به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه اثربخشی مدل مبتنی بر انگیزه پیشرفت و تکنیک های تنظیم هیجان بر خودتنظیمی یادگیری در دانش آموزان مبتلا به ناتوانی های یادگیری بود. روش پژوهش حاضر، آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان ثبت نام شده در مرکز ناتوانی های یادگیری آموزش وپرورش شهر اردبیل در سال تحصیلی ۹۹-۹۸ بود از این میان تعداد ۴۵ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و پس از جایگزینی تصادفی در سه گروه آزمایشی و گروه کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند (در هر گروه ۱۵ نفر) انتخاب شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه های خودتنظیمی یادگیری بود. فرآیند اجرا مدل مبتنی بر انگیزه پیشرفت به مدت ۵ جلسه و تکنیک های تنظیم هیجان ۱۰ جلسه و هر جلسه ۹۰ دقیقه پرداختند و گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. نتایج با استفاده از آزمون کوواریانس تک متغیره تجزیه وتحلیل شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بعد از کنترل اثرات پیشآزمون، تفاوت آماری معنیداری بین میانگین نمرات سه گروه آزمایش و کنترل، در نمره کل متغیر خودتنظیمی یادگیری (۷۴۲/۱۴=F) وجود دارد. از لحاظ کاربردی با توجه به اثربخش بودن مدل مبتنی بر انگیزه پیشرفت و تکنیک های تنظیم هیجان به عنوان یک راهبرد اساسی برای افزایش یادگیری خودتنظیمی توسط معلمان، روانشناسان و مشاوران مدارس برای کلیه دانش آموزان به ویژه دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص توصیه میگردد.

Keywords:

مدل مبتنی بر انگیزه پیشرفت , تکنیک های تنظیم هیجان , خودتنظیمی یادگیری , ناتوانی یادگیری