تاملی بر التزام شغلی در پرتو سرمایه روان شناختی با در نظرداشتن اثر میانجی تحلیل رفتگی شغلی

هدف پژوهش حاضر ارائه راهکارهای کاربردی به منظور کاهش تحلیلرفتگی شغلی پرستاران، براساس سرمایه روانشناختی و التزام شغلی است. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی به‎شمار می‎رود و از نظر چگونگی گردآوری دادهها، توصیفی و از نوع همبستگی است و به طور مشخص مبتنی بر مدل معادلات ساختاری (SEM) اجرا می‎شود. در این پژوهش ابتدا مدل نظری و فرضیهها بین متغیرها توسعه داده شد. سپس با کمک مدل معادلات ساختاری، فرضیههای پژوهش بررسی شدند. جامعه آماری پژوهش تمام پرستاران یکی از بیمارستانهای دولتی شهر تهران (۲۶۳ نفر) است. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان و با بهرهمندی از روش نمونه گیری تصادفی ساده ۱۶۰ نفر به‎دست آمد. دادهها از طریق پرسشنامه جمعآوری شدند. نتایج این پژوهش نشان داد، بین سرمایه روانشناختی و ابعاد آن (خودکارآمدی، امید، انعطافپذیری و خوشبینی) با تحلیلرفتگی شغلی رابطه منفی و معنادار و با التزام شغلی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. همچنین رابطه منفی و معناداری بین تحلیل رفتگی شغلی و التزام شغلی مشاهده شد. تاثیر میانجیگری تحلیلرفتگی شغلی در تاثیر سرمایه روانشناختی بر التزام شغلی پرستاران نیز به تایید رسید.

Keywords:

التزام شغلی , تحلیل رفتگی شغلی , سرمایه روانشناختی