ارزیابی و سنجش مسیرهای پیاده رو با رویکرد ارتقاء کیفیت حضور پذیری شهروندان (نمونه موردی پیاده رو های خیابان بیست متری محله سعدی شیراز)

معبر پیاده در فضای عمومی شهر، می تواند موجب تقویت رابطه اجتماعی و معنوی شهروندان گردد. ولی اغلب به دلیل بی توجهی و تخصیص امکانات ناچیز و استانداردهای مطلوبیت ناقص در سطح پیاده روها و عدم آموزش و آگاهی مردم از قوانین حرکت، پیاده ها حقوق واقعی خویش را نشناخته و گاها این حقوق از آن ها سلب می شود؛ به طوری که سهم این فعالیت در نظام حمل و نقل ایران در دهه های اخیر براساس آمار با توجه به زندگی ماشینی و موانع بی شمار دیگر کم رنگ شده است. در دهه های اخیر در بسیاری از کشورها، بهسازی و طراحی پیاده روها در دستور کار بسیاری از مدیران شهری قرار گرفته است. هدف نهایی این پژوهش ارزیابی و شناسایی نقاط ضعف پیاده رو خیابان بیست متری سعدی می باشد که با نتایج حاصل از این ارزیابی به ارائه راهکار هایی جهت رونق هرچه بیشتر آن پرداخته ایم. برای جمع آوری داده ها و اطلاعات از کتابخانه ها و آرشیوهای سرفصل ها و نهاد های مرتبط و همچنین مشاهدات میدانی بهره گیری شده است و در نهایت برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش توصیفی، تحلیلی و استنباطی استفاده شده است. نتایج پژوهش انجام شده شامل ارزیابی شاخص های مطلوبیت پیاده روها مواردی چون: ایمنی و امنیت، تسهیلات پیاده، فرهنگ بهره برداری، شرایط زیست محیطی و استانداردهای فیزیکی می باشد که در ارتقاء حضور پذیری افراد دخیل و موثر بوده است و طبق مطالعات انجام شده علی رقم وجود نواقصی در چهار شاخص اول اما مسیر عابر پیاده خیابان بیست متری سعدی در شاخص استاندارهای فیزیکی بیشترین نواقص و نقاط ضعف را دارا می باشد.

Keywords:

پیاده رو , حضورپذیری , ارتقاء , محله سعدی