بررسی تاثیر تغییر مقدار آب بر ابقاپذیری بتن خودتراکم حاوی مواد پوزولانی شامل دوده سیلیس و سرباره کوره آهن گدازی

بتن خودتراکم بتنی با کارایی زیاد و عدم جداشدگی است که میتواند در محل مورد نظر ریخته شده، فضای قالب را پرکند و اطراف آرماتورها را بدون نیاز به تراکم مکانیکی فرا بگیرد . به دلیل حساسیت بالای خصوصیات تازه بتن یکی ازچالشهای رو به رو در تولید این بتن در مقیاس بزرگ ، ایجاد تغییرات ناخواسته در نوع و کیفیت مصالح مصرفی و نیزنسبتهای وزنی اختلاط در مخلوط های بتنی می باشد. از میان تمامی راه حلهای ممکن، ارائه ی طرح مخلوطی با ثبات وابقاپذیری بیشتر در غالب موارد راهگشاست. در واقع با ارائه ی طرح مخلوط ابقاپذیرتر بتن حاصل توانایی تحمل مقداربیشتری از این تغییرات ناخواسته را دارا خواهد بود. در مقاله ی حاضر تاثیر استفاده از مقدارهای بهینه دوده سلیسی وسرباره بر ابقاپذیری بتن خودتراکم موردبررسی قرار گرفته است. بدین منظور مقدار تغییر آب آزاد به عنوان متغیر مستقل به اندازه ±۱۰ 𝑖𝑡m۳/𝑚litدر مخلوطهای بتنی اعمال شده است و نتایج با انجام آزمایشهایی نظیر جریان اسلامپ، زمان رسیدن به قطر ۵۰۰ میلیمتر، حلقه ی جی، مخروط V شکل و الک جداشدگی به شکل پارامترهای معمول و قابل فهم استخراج شده و در قالب جداول و نمودراها موردبحث قرار گرفته اند.

Keywords:

بتن خودتراکم , ابقاپذیری , دوده سیلیس , سرباره , حلقه ی جی , مخروط V شکل , الک جداشدگی