قلمرو جامعه شناسی و پایداری در معماری

جامعه شناسی علمی است که حیطه نظر آن زندگی انسان است، به همین جهت قلمرو آن بسیار وسیع و گسترده می باشد و به دلیل همین قلمرو وسیع پدیده های اجتماعی است که هر فرد یا گروهی از جامعه شناسان در زمان و مکان معینی به بخشی یا جنبه ای از این حیطه گسترده توجه نشان داده و با انتخاب رشته خاص از جامعه شناسی سعی کرده است موضوع ویژهای را مطالعه کنند. قلمرو به بخشی از فضاهای شهری اطلاق میگردد که افراد یا گروهی از افراد بصورت منظم و پایدار از آن بهره جسته و در برابر افراد مزاحم و بیگانگان، به سبب احساس تعلق و مالکیتی که نسبت به فضا دارند، دفاع نمایند. هرگونه شخصی سازی و نشانه گذاری محیط و یا دفاع در مقابل مزاحمت، یک نوع رفتار قلمروپایی محسوب میشود. در صورتیکه قلمروهای عمومی در فضاهای شهری بصورت مشخص و مناسبی تفکیک نشوند، آشفتگی در محیط رخ خواهد داد، که در نهایت افراد ناگزیر به مقابله با عوامل محیطی شده تا به مرز دلخواه تعامل از دید خود دست یابند. معماری و جامعه ارتباط نزدیک و تنگاتنگی با یکدیگر دارند، تغییر انسان و جامعه به معنای تغییر ارزش ها و هنجارهای اجتماعی است که رفتار و گرایش جامعه و شهر را تغییر می دهد این تغییر باعث تحول دائمی شهر می شود، تا جایی که می بینیم یک شهر در طول تاریخ خود دچار چنان دگرگونی ارزشی ای می شود که ارزش های دیروز تبدیل به صد ارزش های امروز می کند. هدف پایداری، ارتقای بعد کیفی و حفظ محیط طبیعی برای نیازهای آتی بشر بوده است. واژه پایداری به منظور توصیف جهانی که در آن نظام های انسانی و طبیعی توامان بتوانند تا آینده ای دور ادامه حیات دهند، به کار گرفته می شود. این مفهوم به معنی ارائه راه حل هایی درمقابل الگوی سنتی کالبدی، اجتماعی، اقتصادی توسعه می باشد که بتواند از بروز مسائلی همچون نابودی منابع طبیعی،تخریب اکوسیستم ها، آلودگی، افزایش بی رویه جمعیت، رواج بی عدالتی و پایین آمدن کیفیت زندگی انسان ها جلوگیری کند. بحران انرژی در دهه هفتاد میلادی از عوامل توجه به مسائل جهانی محیط زیست و توسعه می باشد. از آنجایی که صنعت دوم جهان پس ازکشاورزی ساختمان سازی است مفهوم بقا و حفظ سامانه های زیستی و طراحی بومی درقالب معماری نیز متجلی خواهد شد

Keywords:

قلمروجامعه شناختی , پایداری معماری