رویکرد حقوقی ایران در قبال پیمانکاران و نهاد های تامین کننده منابع مالی خارجی

امروزه در ایران به منظور دستیابی به توسعه و رشد اقتصادی نیازمند توجه هرچه بیشتر به صنایع زیر بنایی، افزایش تولید محصولات پایه و تکنولوژی های برتر در این زمینه می باشیم. این در حالی است که صنایع بزرگ تولیدی و صنعتی به منظور انجام طرح های توسعه و رشد کمی و کیفی تولیدات خود با محدودیت های جدی در تامین مالی پروژه های خود رو به رو می باشند. بنابراین توجه به جذب سرمایه های خارجی در قالب اجرای قرارداد های پیمانکاری بین المللی که دارای ویژگی تامین مالی پروژه نیز باشد، بیش از پیش حائز اهمیت می باشد. از سوی دیگر با وجود دسترسی ایران به آب های گرم، پتانسیل های معدنی، نیروی انسانی و همچنین امنیت در منطقه که به عنوان نکات مثبت و فرصت های جذب سرمایه گذاری خارجی به شمار می رود، وجود مواردی چون حساسیت های دولت در واگذاری اجرای بسیاری از طرح های صنعتی خود به شرکت های خارجی و پیمانکاران بین المللی، وجود قوانین محدود کننده و همچنین عوامل تاثیر گذار بین المللی مانند تحریم ها در سال های اخیر، مانع از حضور شرکت های معتبر و پیمانکاران ماهر در کشور شده است. بنابراین در این مقاله که مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی به نگارش در آمده است، ضمن بررسی انواع خاصی از قرارداد پیمانکاری بین المللی که در راستای فرصت ها و موانع موجود بتوانند در چارجوب قوانین و مقررات داخلی موجبات رضایت دولت در واگذاری طرح های صنایع زیر بنایی به شرکت های معتبر خارجی و همچنین سبب جذب سرمایه گذاری خارجی در توسعه و پیشبرد هر چه بیشتر صنایع زیر بنایی گردد خواهیم پرداخت.

Keywords:

قرارداد های پیمانکاری بین المللی , صنایع زیر بنایی و تولیدی , سرمایه گذاری خارجی , فرصت ها و موانع