سیستم تعیین موقعیت جهانی GPS

از اوایل سال ۱۳۴۰ ه.ش تعیین موقعیت بر مبنای سیستم های ماهواره­ ای فضایی آغاز گردید. سیستم GPS برای پشتیبانی ناوبری نظامی و نیاز تعیین موقعیت سریع و دقیق در کمترین زمان تکامل پیدا کرد. نیاز گسترده نظامی، پیگیری مستمری را در جهت موقعیت سیستم های فضایی به دنبال داشت. یکی از سیستم های اولیه و موفق، ماهواره­ های ترانزیت نام دارد. سیستم داپلر متشکل از شش ماهواره است. در ارتفاع قریب ۱۰۰۰ کیلومتری در مسیرهای قطبی به دور زمین گردش می­ نمایند. سیستم های Loran، Decca و Sat-Nav از جمله سیستم های تعیین موقعیت با کارآیی نسبتا خوب در ناوبری و هدایت در هوا و دریا می­ باشند که قبل از سیستم تعیین موقعیت جهانی GPS فعالیت داشته اند. GPS سیستم کاملی است. طرح اولیه آن در قالب دو پروژه از ۱۹۶۰ میلادی در نیروی هوایی و دریایی آمریکا به تصویب رسیده بود و آغاز فعالیت اساسی آن از سال ۱۹۷۳ توسط وزارت دفاع می باشد که با سرعت و توفیق به نتیجه رسید. به طوری که از ۱۹۸۳ میلادی علاوه بر انجام نیازهای نیروهای مسلح برای مصارف غیرنظامی نیز از جمله گسترش شبکه ­های ژئودزی، ناوبری هوایی، فتوگرامتری با کمترین نقاط کنترل زمینی، کاداستر، تغییر شکل پوسته زمین، ناوبری دریایی، هدایت سیستم ­های نقلیه شهری، هدایت ربات (آدم ­واره ­ها) و غیره معرفی گردید. GPS از سه بخش : الف) قسمت فضایی (ماهواره)، ب) ایستگاه های کنترل سیستم و ج) گیرنده زمینی (کاربران) تشکیل یافته است.