اثرات دوره های محرومیت غذایی و رشد جبرانی بر شاخص های رشد و کارایی تغذیه، ترکیب بیوشیمیایی بدن، شاخص های خونی و ساختار بافت کبد و روده در تاس ماهیان سیبری جوان (Brandt, ۱۹۸۶ Acipenser baerii)

اثرات دوره های طولانی مدت گرسنگی و غذادهی مجدد بر روی عملکرد رشد و تغذیه، ترکیبات بیوشیمیایی بدن، شاخص ­های خونی و ساختار بافت کبد و روده در بچه تاس ماهیان سیبری (Acipenser baerii) با میانگین وزنی ۰/۵±۳۴/۵۱ گرم برای ۴۹ روز بررسی شد. بچه ماهیان سه رژیم غذایی متفاوت را تجربه کردند، شاهد چهار وعده روزانه در روز تا حد سیری، تیمار اول ۲­ هفته گرسنگی و ۴ هفته غذادهی مجدد و تیمار دوم ۳ هفته گرسنگی و ۴ هفته غذادهی مجدد. زیست سنجی از ماهیان و نمونه های مربوط به پارامترهای بیوشیمیایی بدن و پارامترهای خونی ماهیان در پایان گرسنگی و غذادهی انجام شد. نتایج نشان داد که در پایان آزمایش اختلاف معنی دار بین تیمار ۱ و گروه شاهد با تیمار ۲ از نظر وزن، افزایش وزن بدن، کل غذای مصرفی، غذاگیری روزانه، نسبت بازده پروتئین و ضریب تبدیل غذایی مشاهده شد (P<۰/۰۵). هم چنین طول پرزهای ماهیان گروه شاهد به صورت معنی داری بالاتر از تیمارهای ۲ هفته و ۳ هفته گرسنگی بود (P<۰/۰۵). نتایج بررسی های میکروسکوپی نشان داد که در مقایسه با گروه شاهد اکثر علائم پاتولوژیک از جمله دژنرسانس زیاد چربی، نکروز سلولی، پرخونی زیاد و رکورد صفراوی در کبد تاس ماهیان سیبری در تیمار ۱ و ۲ مشاهده شد. به طور کلی می توان نتیجه گیری کرد که بچه تاس ماهیان سیبری توانایی تحمل دوره های گرسنگی طولانی مدت دو هفته را دارند.

Keywords:

تاس ماهی سیبری , گرسنگی , انتروسیت روده , بازده پروتئین