نقش تشخیصی رشد پس از آسیب، حس انسجام خردورزی بر پیش بینی اختلال استرس پس از سانحه در دوران شیوع کرونا ویروس

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تشخیصی رشد پس از آسیب، حس انسجام و خردورزی بر پیش بینی اختلال استرس پس از سانحه در دوران شیوع کرونا ویروس بود. طرح پژوهش، تابع تشخیص دو گروهی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد مراجعه کننده به ۴مرکز بهداشتی درمانی شهری شهرستان سیرجان در سه ماهه اول سال ۱۴۰۰ بودند. ۲۰۰ نفر از این افراد به شیوه نمونه گیری دسترس انتخاب شدند به مقیاس نشانگان اختلال استرس پس از سانحه (MCCP) کینی و همکاران (۱۹۸۸)، سیاهه رشد پس از آسیب (PTGI) تدسچی و کالهون (۱۹۹۶)، پرسشنامه احساس انسجام (SCQ) فلنسبرگ-مدسن و همکاران (۲۰۰۶) و مقیاس خردوزی (WS) اشمیت و همکاران (۲۰۱۲) پاسخ دادند. از بین آنها به این منظور تعداد ۱۰۰ نفر دارای استرس پس از سانحه و ۱۰۰ نفر بدون استرس پس از سانحه شناسایی شدند و داده های پژوهش به کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۴ و با استفاده از روش تابع تشخیص (ممیزی) تحلیل شد. نتایج نشان داد که با کمک رشد پس از آسیب، حس انسجام و خردورزی میتوان اختلال استرس پس از سانحه را پیشبینی کرد و تحلیل ممیزی توانست با ۷۹ درصد پیشبینی صحیح افراد را به دو گروه با بدون اختلال استرس پس از سانحه طبقه بندی نماید. میتوان نتیجه گیری کرد عواملی همچون رشد پس از آسیب، حس انسجام و خردورزی بر اختلال استرس پس از سانحه تاثیرگذار است. پیشنهاد میشود درمانگران بالینی در ارائه راهکارهای کاهش اختلال استرس پس از سانحه در دوران شیوع کرونا ویروس به این عوامل توجه بیشتری مبذول نمایند.

Keywords:

رشد پس از آسیب , حس انسجام , خردورزی , اختلال استرس پس از سانحه , کرونا ویروس.