نقش برنامه ریزی در ایجاد تعلق سازمانی در بهبود مدیریت شهری

بی شک دنیای امروز دنیای سازمان هاست و متولیان این سازمان ها انسان ها هستند . انسان ها در کالبد سازمان ها روح می دمند ، آن را به حرکت در می آورند و اداره می کنند. سازمان ها بدون وجود انسان نه تنها مفهوم خواهند داشت، بلکه اداره آنها نیز میسر نخواهد بود . بنابراین منابع انسانی با ارزش ترین منبع برای سازمان هاهستند. آنها به تصمیمات سازمانی شکل داده و راه حل ارایه می کنند و در نهایت مسایل و مشکلات سازمان را حل می نمایند . چنین انسانی برای ارایه رفتار مطلوب و مورد پسند در راستای اهداف سازمانی باید هم انگیزه داشته باشد و هم درست برانگیخته شود. در گذشته صرفا زندگی غیر کاری مدنظر و تاکید بوده ولی در جامعه امروزی بهبود کیفیت زندگی کاری یک برنامه جامع و وسیعی است که به منظور جلب رضایت و توجه کارکنان، کمک به آنان جهت مدیریت تغییرات و حفظ کارکنان در سازمان طراحی میشود. نارضایتی از کیفیت زندگی کاری یک مشکل اساسی است که بدون توجه به پست و موقعیت، همه کارکنان را تحت تاثیر قرار میدهد. پرداخت منصفانه و کافی، محیط های کاری ایمن و بهداشتی، تامین فرصت رشد و امنیت مداوم، قانون گرایی در سازمان، وابستگی اجتماعی در زندگی کاری، فضای کلی زندگی، وحدت و انسجام اجتماعی، توسعه قابلیت های انسانی. از تاثیراتی که کیفیت زندگی کاری دارد می توان به تاثیر آن بر روی خودکارآمدی و همچنین، تعلق سازمانی اشاره کرد. در این مقاله به نقش برنامه ریزی در ایجاد تعلق سازمانی در بهبود مدیریت شهری به روش مروری و توصیفی خواهیم پرداخت.

Keywords:

مدیریت شهری , سازمان , تعلق سازمانی.