بازنگری در الگوهای طراحی فضای سبز ابنیه ی مسکونی اقلیم گرم وخشک از طریق بررسی فضای سبز باغ و خانه ایرانی در راستای افزایش تعاملات

در بررسی های فضای سبز باغ ها و خانه های سنتی اقلیم گرم و خشک می توان منطبق بودن آن ها را نه تنها با شرایط اقلیمی این منطقه، بلکه با ویژگی های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی آن، در تمام ادوار، به وضوح دریافت. از این رو بهره گیری از این ویژگی ها می تواند به عنوان عاملی موثر در بازتعریف فضاهای سبز در اقلیم گرم و خشک شناخته شود. یکی از مهم ترین فضاهایی که باید توجه ویژه ای در زمینه ی فضای سبز آن نمود، فضاهای سبز و طبیعی ابنیه ی مسکونی است که امروزه به شکل آپارتمان ها و مجتمع های مسکونی ساخته می شود. این مقاله با بررسی تطبیقی عناصر فضای سبز در باغ ایرانی و خانه های حیاط مرکزی اقلیم گرم و خشک، به باز تعریف معیار-های طراحی فضای سبز در فضای مسکونی مدرن می پردازد. طراحی فضای سبز مسکونی از این طریق، به افزایش تعاملات انسانی در بستر طبیعی کمک کرده، و سبب تعامل بیشتر معماری با طبیعت و توجه به جنبه های کالبدی، اجتماعی و روانشناختی محیط طبیعی می شود. برای نیل به اهداف فوق، مقاله در ابتدا به بررسی فضای سبز و چگونگی طراحی و همخوان کردن آن با اقلیم گرم و خشک می پردازد، سپس تعاریفی از عناصر طبیعی در باغ و خانه ی حیاط مرکزی ایرانی و ویژگی ها و نقاط قوت آن ها در متون و توصیفات تاریخی ارائه می دهد. در انتهای مقاله، با بررسی چگونگی تعاملات میان انسان ها و محیط طبیعی، نگارندگان معیار هایی جهت طراحی فضای سبز در محیط های مسکونی با هدف ارتقاء تعاملات پیشنهاد کرده اند. بدین منظور در تعریف موضوع از روش تحلیل محتوا و شیوه ی افتراق معنایی و ابزار کتابخانه، و در مرحله جمع بندی از روش برداشت آزاد استفاده شده است.

Keywords:

اقلیم گرم وخشک , فضای سبز , باغ ایرانی , خانه ی حیاط مرکزی , فضای مسکونی مدرن , تعاملات.