نقش خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی خانواده و سبک والدگری در پیش بینی سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری خاص

هدف این مطالعه، بررسی نقش خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی خانواده و سبک والدگری در پیش بینی سرزندگی تحصیلی دانش آموزان پسر دارای ناتوانی یادگیری خاص بود. این پژوهش از نوع همبستگی است. نمونه این پژوهش ۱۱۰ نفر از دانش آموزان پسر دارای اختلال ناتوانی یادگیری خاص دوره چهارم و پنجم ابتدایی شهرستان بوکان در سال تحصیلی ۹۴-۱۳۹۵ بودند که از میان دانش آموزان شهرستان بوکان به صورت نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب گردیدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مشکلات یادگیری کلرادو (CLDQ)، مصاحبه بالینی ساختاریافته بر اساس علائم مندرج در DSM-۵، خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی، والدگری و سرزندگی تحصیلی استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که خودپنداره کودکان (۷۵/۰=r)، حمایت اجتماعی خانواده (۴۲/۰=r) و سبک والدگری (۵۹/۰=r) با سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری خاص رابطه معنادار دارند (۰۱/۰>P). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه متغیری نیز نشان داد که خودپنداره کودکان، حمایت اجتماعی خانواده و سبک والدگری برای پیش بینی سرزندگی تحصیلی دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری خاص معنادار هستند (۰۰۱/۰>P). این نتایج بیان می کنند که با افزایش خودپنداره کودکان و حمایت اجتماعی خانواده و همچنین با سبک والدگری مثبتی که تنبیه بدنی و نظارت ضعیف در آن کاهش یابد، باعث افزایش سرزندگی تحصیلی این دانش آموزان خواهد شد.

Keywords:

اختلال یادگیری خاص , خودپنداره کودکان , حمایت اجتماعی , سبک والدگری , سرزندگی تحصیلی