الویت بندی موانع گسترش مدارس سبز در ایران (از دیدگاه متخصصین سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس استان بوشهر)

در قرن اخیر، بحرانهای زیست محیطی از مهمترین دغدغه های بشر محسوب شده و توسعه پایدار به عنوان نگرشی جامع، سعی در رفع مشکلات ناشی از آن دارد. بسیاری از این مشکلات را میتوان با ارائه آموزشهای صحیح زیست محیطی به کودکان کم رنگتر کرد. توسعه ی مدارس سبز یکی از کاربردی ترین مسائل در راستای آموزشهای زیست محیطی است. با این وجود، گسترش این مدارس در ایران با مشکلاتی روبروست که هدف این مقاله، نیز بررسی و الویت بندی موانعی است که مانع گسترش مدارس سبز در کشور می شوند. برای دستیابی به این هدف، از روش تحقیق ترکیبی استفاده شده است. در بخش کیفی، برای شناسایی موانع اساسی گسترش مدارس سبز از روش سنتزپژوهی و در بخش کمی برای الویت بندی این موانع از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده که روایی آن تایید شده است. جامعه ی آماری این تحقیق در بخش کیفی سنتزپژوهی شامل مقالات علمی داخلی در حوزه گسترش مدارس سبز بوده که شش مقاله به صورت هدفمند انتخاب شده است. در بخش کمی شامل همه متخصصان حوزه نوسازی مدارس در سازمان نوسازی و تجهیز مدارس استان بوشهر بوده است. میزان پایایی پرسشنامه از طریق آلفای کرونباخ معادل ۰/۸۱ حاصل شد. برای تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه و رتبه بندی موانع شناسایی شده در بخش کیفی، از آزمون آزمون رتبهبندی میانگینها (فریدمن) و از نرم افزار اس پی اس اس استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان میدهد که موانع اقتصادی بیشترین تاثیر و موانع اجتماعی کمترین تاثیر را بر عدم گسترش مدارس سبز دارند.

Keywords:

مدارس سبز , توسعه پایدار , معضلات زیست محیطی