بررسی مذاکرات و مسئولیت پیش از قرارداد در حقوق ایران

قرارداد یا عقد ، رابطه ای است دوطرفه و تجلی گاه اراده طرفین به منظور ایجاد آثار حقوقی که با ایجاب و قبول شکل میگیرد و طرفین نسبت به یکدیگر حقوق و تکالیف پیدا میکنند . با توجه به نیاز تجار و بازرگانان و پیمانکاران وحتی اشخاص عادی به تراضی و توافق با دیگران امروزه نیاز است که این آثار حقوقی مکتوب گردد تا در اثبات اعمال بار حقوقی آن با مشکل مواجه نشوند . اما نکته قابل بحث این است که جهت رسیدن به این تراضی و توافق و این تجلی گاه اراده، باید از مرحله ای عبور نمود که در حقوق کشور ایران بصورت رسمی جایگاه دارد اما در رویه های قضایی در حال حاضر جایگاهی ندارد و آن مرحله پیش قراردادی است که از اولین مذاکرات بین طرفین تا امضا رسمی قرارداد می باشد . در این مرحله طرفین به یکدیگر نزدیک شده و اطلاعات بعضا مهم تجاری را در اختیار یکدیگر نهاده و برای رسیدن به یک قرارداد تلاش کرده و وقت میگذارند . در طی این مرحله بعضا هزینه های سنگینی نیز متحمل می شوند و چنانچه در هر قسمت از این مرحله یکی از طرفین مذاکرات را ترک کند و باعث ضرر به طرف مقابل گردد در نظام حقوقی فعلی ایران (با این رویه قضایی) نمی تواند خسارات وارده را مطالبه نماید و این امر به زعم اینجانب صرفا ،بواسطه به رسمیت نشناختن اصول حسن نیت و انصاف می باشد که اگر به نحوی این دو اصل در حقوق ایران صراحت داشت باعث جبران اکثر زیانها و برقراری بهتر عدالت می گردید و دست قضات محترم را در صدور آرا باز می گذاشت .البته این نکته نباید مغفول بماند که تمام قواعد فقهی ما( که پایه تصویب عمده قوانین و مقررات ما هستند) از جمله قواعدی که در این مقاله بدان می پردازیم مبین این است که به شکلی منابع شرعی و اسلامی ما این دو اصل را به رسمیت شناخته است ولی حتی با توجه به این کماکان رویه قضایی ما پذیرای این دو اصل نبوده است .

Keywords:

مذاکرات , عقد , مسئولیت , ترک مذاکرات , پیش قرارداد - حسن نیت , انصاف