نقش گردشگری روستایی در ارتقای شاخصهای رفاه اجتماعی روستاییان (مطالعه موردی: شهرستان اردبیل)

در دهه پایانی قرن بیستم بسیاری از برنامه ریزان اجتماعی اقتصادی در کشورهای اروپایی گردشگری را روشی مطمئن با چشم اندازی بسیار روشن برای توسعه روستاها بویژه محروم ترین آنها معرفی کرده اند. ماهیت صنعت گردشگری ایجاد اشتغال و درامد، متنوع سازی اقتصاد، مشارکت اجتماعی و استفاده از منابع محلی است. از آنجا که بخش اعظم مشکلات عقب ماندگی و توسعه نیافتگی روستایی نیز به فقدان این صنعت برمی گردد، گردشگری روستایی با حل مسائل و مشکلات فوق میتواند به توسعه روستایی کمک نماید. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی نقش روستایی در ارتقای شاخصهای رفاه اجتماعی روستاییا(مطالعه موردی: شهرستان اردبیل) میباشد. به لحاظ تقسیم بندیهای انجام گرفته و در روش تحقیق، پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت از نوع تحقیقات کاربردی بوده و به لحاظ روش توصیفی تحلیلی از نوع تحقیقات کمی است. روش جمع آوری داده از طریق پرسشنامه و روش اسنادی و میدانی میباشد در ادامه جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار Spss استفاده گردیده است. تجزیه و تحلیل اطلاعات مربوطه از آزمون T نشان داد که نتایج آزمون T مبنی بر مقایسه شاخصهای رفاه اجتماعی روستای دارای گردشگر و فاقد گردشگر نشان داد که بین توسعه گردشگری با متغیر عضویت در تشکلهای مدنی و گذران اوقات و فراغت رابطه وجود ندارد. اما بین توسعه گردشگری با متغیرهای دسترسی به خدمات بهداشتی، دسترسی به خدمات آموزشی، بهزیستی فردی، تنوع منابع، میزان مشارکت اجتماعی، سرمایه اجتماعی و وضعیت مسکن رابطه وجود دارد. یعنی افزایش گردشگری موجب ارتقای این شاخصها خواهد گردید.

Keywords:

گردشگری , روستا , رفاه اجتماعی , اردبیل.