بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر مدارس مختلط شهرستان چالوس که دارای اضطراب اجتماعی هستند

هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر مدارس مختلط شهرستان چالوس دارای اضطراب اجتماعی مقطع ابتدایی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر مدارس مختلط شهرستان چالوس مقطع ابتدایی دارای اختلال اضطراب اجتماعی در سال تحصیلی۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود. حجم نمونه ۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل که به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه سازگاری اجتماعی استفاده شد. روش پژوهش آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. به گروه آزمایشی ۱۴ جلسه ۱ساعته، برنامه آموزشی تاب آوری داده شد، پس از پایان آموزش از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. مجذور اتا نشان دهنده اندازه ارتباط بین آموزش تاب آوری در متغیر سازگاری اجتماعی ۰.۳۱ است P<۰.۰۱ بنابراین با اطمینان ۹۰ درصد نتیجه میگیریم که بین میانگین های گروه آزمایش و کنترل در میزان سازگاری اجتماعی تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارتی میتوان گفت آموزش تاب آوری به طور معنی داری موجب افزایش میزان سازگاری اجتماعی دانش آموزان شده است.

Keywords:

آموزش تاب آوری , سازگاری اجتماعی , اضطراب اجتماعی , دانش آموزان.