نقش شهرداری ها در ساماندهی و مقاوم سازی سازه ها در برابر آتش

Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 82

This Paper With 12 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

PFCONF06_016

تاریخ نمایه سازی: 21 اردیبهشت 1401

Abstract:

برای مقاوم سازی یک سازه بتنی باید همه مودهای شکست ارزیابی شود. مقاوم سازی خمشی یک سازه ممکن است منجر به شکست برشی شود و این در حالی است که انتظار داریم ظرفیت باربری افزایش یابد. لازم به ذکر است که تنها مود شکست عضو مقاوم سازی شده نیست که اهمیت دارد. ممکن است گاهی یک المان مهم از سازه مقاوم سازی شود و المانی دیگر از سازه در شرایط بحرانی قرار گیرد. شرایط لرزهای کشور ایران، ایجاب می کند که موضوع مقاوم سازی ساختمان ها از هر لحاظ در مقابل آثار زلزله به طور جدی در دستور کار قرار گیرد. همانگونه که در ساخت بناهای جدید، رعایت استانداردهای طراحی ساختمان ها در برابر زلزله الزامی می باشد، ایمن سازی ساختمان های موجود که در هنگام ساخت ضوابط لازم کنونی جهت طراحی وجود نداشته است نیز ضرورت دارد. مقاوم سازی در صنعت ساختمان به معنای احیاء با افزودن قابلیت بهره برداری و افزایش طول عمر مفید سازه می باشد. اهمیت و ضرورت مقاوم سازی سازه های بتنی در حقیقت مجموعه عملیات صورت گرفته در راستای توانبخشی سازه های موجود به منظور ممانعت از آسیب دیدگی و فروپاشی سازه در اثر بارهای اضافی و یا عوامل مخرب محیطی، مقاوم سازی سازه های بتنی نامیده می شود. تصور اینکه زلزله مخربی در تهران رخ دهد برای همه مشکل است. اما هر چه زمان می گذرد و بررسی های بیشتری در این باره صورت می گیرد واقعیات تلخ تری روشن می شود. پس توجه به امر اهمیت و نیاز به مقاوم سازی ساختمان را ضروری تر می کند. اما عمده ترین عللی که موجب بروز خسارت های سنگینی در زلزله های پیش آمده در کشور شده اند را می توان در درجه اول مسوولان و سپس مردم دانست. چرا که عمده مسوولیت اتفاق افتادن این فجایع مسوولین مرتبط هستند که اجازه می دهند ساختمان ها بدون رعایت ضوابط مهندسی و رعایت آیین نامه و مقررات ملی ساختمان ساخته شوند و در نتیجه مقاومت لازم در برابر زلزله های ویرانگر را نداشته باشند.

Authors

علی ارشادی کیا

گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور واحد شهر ری