بررسی مفهوم حس تعلق به مکان در فضاهای معماری سنتی (مطالعه موردی:خانه های تاریخی اردبیل)

ادراک شده از محیط، دارای جنبه های فضایی است که به گفته شولتز (۱۳۸۱) چارچوبی را برای اعمال انسان مشخص می کند. چنین فضایی، فضای جغرافیایی به مفهوم فیزیکی نیست، بلکه با ویژگی ها، رویدادها و روابط حاکم بر مکان پیوند دارد، بنابراین خنثی و یکنواخت نیست. هیچ دو نقطه در فضا شبیه یکدیگر نبوده و هر یک با ویژگی محتوای آن تعریف می شودمکان جایی است ورای یک نقطه ی جغرافیایی که قابل مشاهده بر روی نقشه باشد و یا یک دورنما و منظره که در عکس و نقاشی بگنجد. مکان به طور جدایی ناپذیری بر ساحت زندگی انسان و وقایعی که در آن اتفاق افتاده و به آن شکل داده، پیوند دارد. جایی است که سخنان گفته شده، آراء و نظریات رد و بدل شده، پیمان ها بسته شده و تقاضاها خواسته شده است. اساس مفهوم مکان با مفهوم حضور انسان ها در آن همراه است. اعتبار مکان ها به انسان هایی است که در آنها زیسته اند. زمانی که انسان فضایی را می شناسد و یا احساس می کند، هرچند لمس ناشدنی و بی شکل باشد، حس و یا ایده مکان شکل گرفته است. انسان ها به صورت فردی یا گروهی با الصاق معنا به فضا آن را به مکان تبدیل می کنند، هدف مقاله حاضر بررسی مفهوم حس تعلق به مکان در فضاهای معماری سنتی (مطالعه موردی:خانه های تاریخی اردبیل) می باشد.

Keywords:

حس تعلق مکان , معماری , خانه های سنتی , خانه های تاریخی اردبیل