بررسی تاثیر عناصر اقلیمی در معماری شهر تبریز

اقلیم معماری دانشی است که شیوه استفاده از عناصر اقلیمی در جهت طراحی اصولی ساختمان را امکان پذیر می سازد. از طرفی با افزایش بی رویه سوخت های فسیلی در ساختمان ها به منظور ایجاد سرمایش، گرمایش و تهویه، رویکرد معماری پایدار با هدف استفاده هرچه کمتر از انرژی های تجدیدناپذیر پدیدار شد. از مهمترین نکات تاثیرگذار بر این رویکرد، آشنایی با خصوصیات اقلیمی و شرایط آب و هوایی شهر و نحوه برخورد با این عوامل است .هدف از این پژوهش شناخت وبررسی شرایط آب وهوایی شهر تبریز و ارائه راه حل های معمارانه مناسب با اقلیم آن می باشد. برای دست یابی به اهداف تحقیق حاضر از دوره آماری ۲۰ ساله ۱۹۹۴ الی ۲۰۱۴ ایستگاه سینوپتیک شهر تبریز به روش تحلیلی -توصیفی بهره گرفته شده، مساکن آن بر پایه روش های تجربی، نظیر (روش زیست- اقلیمی اولگی، جدول بیوکلیماتیک ساختمانی ماهانی) برای تعیین محدوده آسایش حرارتی در طول شبانه روز مورد توجه قرار گرفت. آسایش حرارتی در تبریز در طی سه ماه شهریور، اردیبهشت و مهر در شب ها مناسب بوده، ولی در بیشتر ماه های سال آسایش حرارتی در روز و شب مناسب نیست. بهترین جهت قرارگیری ساختمانها جهت شرقی غربی ست، به طوری که و معماری ساختمان به صورت فشرده باشد. فاصله گذاری بین ساختمانها بافت فشرده و متراکم مناسبتر است. با توجه به اینکه در طول ۲ ماه از سال (تیر و مرداد) هوا در شب گرم می باشد بنابراین پیش بینی یک فضای مناسب (بهارخواب) در خارج از ساختمان برای خواب شبانه در ماه های گرم سال ضرروری می باشد.

Keywords:

ساختمان , اقلیم , شهر تبریز , اولگی , ماهانی