به کارگیری رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی(TOD) در توسعه درونی شهرها و کاهش معضلات ترافیک

در سالهای اخیر، رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی به عنوان یکی از تکامل یافته ترین دیدگاه هایتوسعه شهری، که بر ارتباط متقابل حمل و نقل عمومی و توسعه شهری تاکید دارد، مطرح شده است. اینرویکرد از ویژگی هایی چون ارتقای کیفیت طراحی محله ای، افزایش کاربری های مختلط، گسترش تعاملاتاجتماعی، کاهش استفاده از اتومبیل و گسترش گزینه های جابه جایی سازگار با حمل و نقل عمومی هماننددوچرخه سواری و پیاده روی، برخوردار است. الگوی توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی یکی از الگوهایتوسعه شهری است که بر محوریت حمل و نقل عمومی استوار است. امروزه این رویکرد در بسیاری از شهرها،در سراسر جهان مورد استفاده قرار میگیرد. توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی با محوریت مترو نمونه ایمناسب از چنین توسعه ای است. با وجود پتانسیل های چنین توسعه ای و امکان بهره مندی از مزایای آن، شهرتهران نتوانسته است از مسیرهای حمل و نقل عمومی مانند مترو و حمل و نقل سریع اتوبوس در جهت نیلبه چنین رویکردی در توسعه استفاده نماید. بدین ترتیب وجود مترو در محلات شهری تهران نه تنها در ایجادمحلات جذاب، انسان محور و مبتنی بر رویکرد توسعه پایدار موثر نبوده، بلکه مشکلات ترافیکی و اجتماعیفراوانی را نیز بر محلات بلافصل آن تحمیل کرده است.هدف این مقاله توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی با محوریت مترو و بررسی مفهوم و مزایای چنین توسعه ایو ارائه نمونه های موفق و عدم توجه به پتانسیل های موجود در بهره مندی از چنین رویکردی در شهر تهرانمیباشد. بررسی تاثیرات مختلف ایستگاه های مترو شهر تهران بر محلات بلافصل آن حاکی از این مسئله استکه با وجود ایستگاه های مترو، ویژگی و مزایای توسعه مبتنی بر حمل و نقل شهری را مورد توجه قرار نداده ونتوانسته است تاثیرات قابل ملاحظه ای در ابعاد چنین توسعه ای داشته باشد؛ هر چند ساکنان محلات بلافصل،معترف به تاثیرات مثبت کالبدی و دسترسی هستند، اما ایستگاه های مترو در به وجود آوردن مسائل ترافیکیو بعضا مشکلات اجتماعی در محلات تاثیرگذار است.

Keywords:

توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی (TOD) , حمل و نقل عمومی , مترو