رهنمودهای حفظ حس مکان در بناهای تاریخی با تاکید بر چگونگی استفاده از مصالح جدید (نمونه موردی:آجر)

پژوهش حاضر با توجه به دیدگاه پدیدارشناسی محیطی و مقوله حس مکان، موضوع مرمت بناهای تاریخی را واکاوی میکند. این رویکرد، چشم اندازهای تحلیلی خاصی را در حوزه مرمت مطرح می سازد. چنانکه با بررسی تجربه های عملی مرمتفضاهای میراثی ایران می توان دریافت که به دلیل ملموس بودن خصوصیات کالبدی و عملکردی فضاها، این بخش عمده توجهمرمت را به خود جلب کرده و در فرایند مداخلات در اولویت قرار می گیرند حال آنکه کیفیت فضا و میزان مطلوبیت آن بهلحاظ بصری، و بخصوص مصالح جدیدی که در روند مرمت بعنوان ساختارهایی جدید به بنا افزوده می شوند، به وجوهی کهکمتر ملموس هستند از قبیل حس مکان بستگی دارد. در این مقاله سعی شده تا ضمن تبیین مفهوم مرمت اصیل با رویکردالقای حس مکان، نگرشی مناسب جهت ایجاد راهکارهایی برای حفظ آن و تداوم بخشیدن به سیر تاریخ معناداری فضاهایمیراثی با تاکید بر چگونگی استفاده از مصالح جدید بیابد. سازگاری مصالح جدید در پوسته ی بیرونی آنها بسیار مهم است.مطمئنا انتخاب مصالح خارجی مناسب، به درکی از سازگاری مصالح پیشنهادی در ترکیب، مقیاس، مدول، الگو، بافت، رنگ ودرخشندگی آنها وابسته است که در این مقاله به تشریح این موارد پرداخته شده است و آجر را به عنوان یکی از مصالح رایت وشناخته شده معماری که نقش عمده ای را در ساخت وساز بناهای تار یخی در ایران بر عهده دارد بعنوان نمونه موردیپیشنهاداتی را در مورد اجرای آن در مرمت بناهای قدیمی آورده است و ادغام هنر پتینه به هنر مرمت را بهترین گزینه درالقای حس مکان معرفی و پیشنهادات لازم داده شده است.

Keywords:

معماری ایرانی , حس مکان , مصالح , آجر