مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مبتنی بر رویکرد هیجان مدار و خود شفقت ورزی بر تعارض های زناشویی و تمایز یافتگی خود زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی

مقدمه: هدف اصلی این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مبتنی بر رویکرد هیجان مدار و خود شفقت ورزی بر تعارض های زناشویی و تمایز یافتگی خود زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی بود.روش کار: این پژوهش ازنوع پژوهش های نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری کلیه زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی شهر مشهدسال ۹۹-۱۳۹۸ بود. نمونه آماری ۴۵ نفر ازاین زنان مراجعه کننده به مراکزمشاوره به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در گروه های آزمایشی و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) جایگماری شدند.گروه های مداخله آموزش هیجان مدار و خود شفقت ورزی را به شکل جداگانه طی دو ماه ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت نمودند. برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه تجدید نظر شده تعارض های زناشویی ثنایی (۱۳۷۹)، پرسشنامه تجدیدنظر شده تمایزیافتگی خود اسکورون و اسمیت (۲۰۰۳) استفاده شد. داده ها بر اساس آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: نتایج نشان داد آموزش مهارت های رویکرد هیجان مدار و خود شفقت ورزی برتعارض های زناشویی و تمایز یافتگی خود زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی تاثیر معناداری دارد (۰۵/۰>p). علاوه بر این، نتایج آزمون تعقیبی نشان داد بین اثربخشی این دو مداخله تفاوت معناداری وجود داشته (۰۵/۰>p) و تاثیرآموزش مهارت های رویکرد هیجان مدار نسبت به خود شفقت ورزی در متغیر تمایز یافتگی خود معنادار بوده است.نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد آموزش رویکرد هیجان مدار با افزایش آگاهی هیجانی و آگاهی از عاملیت در تجربه و تغییر پردازش ها به عنوان یک آموزش کارآمد جهت بهبود الگوهای تعاملی زنان آسیب دیده ازخیانت زناشویی مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

هیجان مدار , خود شفقت ورزی , تعارض های زناشویی , تمایزیافتگی خود , خیانت زناشویی