قواعد حاکم بر پناهندگی در حقوق بین الملل

پناهندگی در طول تاریخ مسیر پر فراز و نشیبی را طی کرده است و امروزه به یکی از مهمترین تحولات سیاسی – اجتماعی در حوزه بین الملل تبدیل شده است . اصطاح پناهنده ، پناهندگان و پناهندگی از جمله اصطلاحاتی است که در نظام حقوق بشر بسیار متداول بوده و به کرات مورد استفاده قرار گرفته است. با وجود آن که بسیاری از اصطلاحات حقوق بشری در اسناد حقوق بشر مورد تعریف قرار نگرفته اند اما اصطاح پناهنده و پناهندگان دارای معنی و مفهوم مشخصی در اسناد مربوط می باشندعلارغم ماهیت حقوقی پناهندگی ، در عمل، عوامل سیاسی و منافع کشورها ، این مساله را از حالت صرف حقوقی خارج کرده است ، تا جایی که شرایط زمانی و مکانی در نوع تصمیم گیری دولتها برای اعطای پناهندگی موثر بوده است. بعد از پایان جنگ جهانی دوم مساله پناهندگی در سطح بین المللی مطرح شد و روز به روز ابعاد گسترده تری به خود گرفت. هر کس که بنا به عمل نژادی یا مذهبی یا ملیتی یا عضویت در گروه های سیاسی یا اجتماعی جان خود را در مخاطره بیند حق دارد به کشور دیگری پناه برد و این حق جز حقوقی است که در اعلامیه جهانی حقوق بشر به رسمیت شناخته شده است هر پناهنده علاوه بر آن که طالب امینت جانی است باید بتواند احتیاجات اولیه خود و خانواده اش را مرتفع سازد و از این رو زیستن در کشوری که با ثبات سیاسی بیشتر و استفاده از مزایای رفاهی آن رویای هر پناهنده ای است. به این ترتیب نگرانی های جامعه بین المللی نسبت به وضعیت این افراد و دغدغه های حقوق بشری موجب شک لگیری نظام حقوق پناهندگی و وضع مقررات ویژه ای برای آن ها و پیدایش حقوق پناهندگان شده است.

Keywords:

پناهندگی , پناهنده , پناهندگی سیاسی , قواعد پناهندگی , نظام بین الملل