اثربخشی آموزش مثبت نگر بر احساس معنا در زندگی و لذت همراه با تانی در دانش آموزان دوره متوسط دوم

هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش مثبت بر احساس معنا در زندگی و لذت همراه با تانی در دانش آموزان دبیرستانی بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با پیشآزمون، پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش همه دانشآموزان دوره متوسطه دوم شهر شیراز در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بودند. شرکتکنندگان در پژوهش شامل ۲۴۰ دانشآموز (۱۲۰ پسر و ۱۲۰ دختر) پایه های دهم و یازدهم بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند و با روش گمارش تصادفی در گروههای کنترل و آزمایش قرار گرفتند. آن ها مقیاس معنای زندگی (استیگر و همکاران، ۲۰۰۶) و مقیاس لذت همراه با تانی (برایانت و وروف، ۲۰۰۷) را در محل کلاس های عادی خود تکمیل کردند. گروه آزمایش در ۱۴ جلسه گروهی به صورت ۲ جلسه در هفته، تحت آموزش مثبت با استفاده از برنامه ی روان درمانی مثبت نگر (رشید و سلیگمن، ۲۰۱۱) قرار گرفت. یافته ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و تحلیل کوواریانس یک متغیری نشان دادند که آموزش مثبت بر احساس معنا و لذت همراه با تانی اثر معنی داری داشت (۰۵/۰p <). بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که مدارس با به کارگیری مداخلات آموزش مثبت می توانند توانمندی روان شناختی دانش آموزان خود را افزایش دهند تا از این طریق به موفقیت تحصیلی دست یابند. 

Keywords:

آموزش مثبت , احساس معنا , روان شناسی مثبت نگر , لذت همراه با تانی