گسترش معماری بومی با تکیه بر معماری پایدار

یکی از مشکلات جوامع امروز معماری این است که شهرها بدون توجه به اقلیم و معماری بومی و بدون توجه به هدر رفت انرژی وآلودگی زیست محیطی شکل میگیرند، امروزه محیط زیست انسان ها دست خوش تغییرات نا مطلوبی گشته که سبب از بین رفتنبسیاری از گونه های گیاهی و حیوانی و آسیب جبران ناپذیری به محیط شده است که نه تنها باعث پیدایش یک معماریناخوشایند در جامعه شده بلکه در خلاف مسیر پایداری محیطی نیز گسترش می یابد.در صورتی که تاکید بر حفظ سلامت فردی وپیوند بین انسان و محیط پیرامون وحفظ سلامت محیط زیست و رضایت خاطر انسان از زندگی در ساختمان هایی که امنیت،آسایش و سلامت او را تامین مینماید سبب شکل گیری معماری پایدار گردیده است و معماری پایدار نه تنها سبب هدر رفتنانرژی نمی شود بلکه با برخورداری از مصالح همساز با اقلیم و قرار گرفتن در چرخه ی زیست بوم باعث مرتفع نمودن بسیاری ازمشکلات جوامع می شود.مسئله این تحقیق؛ مشکلات زیست محیطی ساختوساز امروزین است که به دلیل استفاده نا مناسب از مصالح جدید درساختمانسازی پدید آمده است در این پژوهش ویژگی های ممتاز مصالح بومی از نگاه زیست محیطی بررسی شده و استفاده از مصالحبومی به عنوان یک راهکار سالم و مفید و کم هزینه پیشنهاد می شود و سعی بر آن است اهمیت مسائل اقلیمی و سنتی حاکم برکشور و ارتباط این مسائل در معماری با توسعه پایدار لحاظ گردد. پس با بهره گیری از نکات مثبت بسیاری که در معامری همسازبا اقلیم و تکنیک های بکاررفته در معماری سنتی نهفته شده، می توان بی آنکه آسیبی به محیط پیرامون طبیعی وارد آید، به یکمعماری پایدار بومی در هر منطقه دست یافت که در کنار احترام به ارزش های مقدس گذشته، اصول پایداری، هویت و ا رزش هایفراموش شده در معماری ایرانی هم رعایت می گردد، با بررسی و مقایسه مصالح بومی و مصالح جدید، مشخص میشود که مزایایاستفاده از مصالح بومی به مراتب بیشتر است. عدم تخریب طبیعت در برداشت، کمترین آلودگی در تولید، پایین بودن مصرفانرژی در تولید، صرفه جویی در انرژی حمل و نقل، کاهش مصرف انرژی در بهره برداری، کاهش هزینه های تمام شده و از همهمهمتر بازگشت سریع به طبیعت و عدم تخریب محیط زیست از مزایای مصالح بومی به شمار می رود.

Keywords:

معماری بومی , معماری پایدار , توسعه ی پایدار , محیط زیست