بررسی میزان اثر بخشی طرحواره درمانی بر کیفیت زندگی و تاب آوری زنان سرپرست خانواده

هدف از تحقیق حاضر تعیین میزان اثر بخشی طرحواره درمانی بر کیفیت زندگی و تاب آوری زنان سرپرست خانوار منطقه ۴تهران بود.تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود.جامعه آماری تحقیق شامل زنان سرپرست خانوار منطقه ۴تهران بودند.۳۰ نفر از جامعه مذکور به صورت هدفمند از بین مراجعه کنندگان زن به بهزیستی منطقه ۴ تهران انتخاب،و به صورت مساوی و تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره قرار گرفتند.آموزش طرحواره درمانی طی مدت ۱۲ جلسه دو ساعته و به صورت هفته ای ۱جلسه روی گروه آزمایش انجام شد.ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه نامه های کیفیت زندگی SF-۳۶و تاب آوری وارنر۲۰۰۲ بود.برای توصیف داده ها از آماره های میانگین و انحراف استاندارد و برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل موواریانس تک متغیره و چند متغیره و از نرم افزار SPSS استفاده شد.یافته های تحلیل کوواریانس تک متغیری متغیر کیفیت زندگی با۴۳.۱۲ و سطح معناداری۰.۰۰۱ تفاوت معناداری را بین دو گروه با ۹۹ درصد اطمینان نشان داد p<۰/۰۱ یافته های تحلیل کوواریانس تک متغیری متغیر کیفیت زندگی با .۱۲. ۴۲ و سطح معناداری ۰.۰۰۱ تفاوت معناداری رابین دو گروه با ۹۹ درصد اطمینان نشان داد p<۰/۰۱ یافته های تحلیل کوواریانس چند متغیری برای کیفیت زندگی ۹.۵۸ و تاب آوری ۸.۶۸ و سطح معناداری ۰.۰۰۱ تفاوت معناداری رابین دو گروه نشان داد p<۰/۰۱

Keywords:

طرحواره درمانی , زنان سرپرست خانوار , کیفیت زندگی , تاب آوری