نقش عوامل دینداری در بهبود روابط اجتماعی با استناد به قرآن

هدف این پژوهش بررسی نقش دینداری و آموزه های دین در بهبود روابط اجتماعی با استناد به قرآن می باشد . روش پژوهش استنتاجیاز نوع پژوهش های کیفی است . محقق سعی نموده براساس منابع کتابخانه و با مراجعه به قرآن و احادیت ، این مهم را استنتاج نموده وبیان دارد . یافته ها نشان داد در صورت دینداری افراد یک جامعه ، مفهوم خداوند بعنوان غایت قدرت محور هدایت و راهنمایی قرار میگیرد و هدفمندی در جامعه اجتماعی باعث معنا بخشی جامعه دنیوی می شود . بعد از معنا یافتن جامعه ، اصول و دستورالعمل از قرآن وسنت و در نهایت الگوهای دینی ، راهگشا می باشد . پس با داشتن هدف و روش های دستیابی بدان ابهام جامعه گروهی کم می شود . دینهم بجای تصمیمات خود محورانه افراد و مهار انسانها از سوی هم ، تکیه گاه و هم مبنای تصمیمات می شود . دلایل ضرورت دین ازجمله وجود گرایشهای مقدس در فطرت انسان، میل به جاودانگی ،نیازمند بودن به داشتن روابط اجتماعی، رسیدن به غایت نهایی بیانشد و در آخر به بیان عوامل دین گریزی مانند بی خردی،تکبر ، حسادت، بیماردلی پرداخته شد.

Keywords:

استحکام , دین داری , روابط اجتماعی