بررسی سیاستهای محیط زیستی در کاهش آلودگی هوای ایران

آلودگی هوا که در حال حاضر یکی از عمده ترین مشکلات کلان شهرهای ایران است و به عنوان یک پیامد منفی هزینه هایی را بر اقتصاد کشور تحمیل می کنداین. هزینه ها که بعضا۰ قابل محاسبه نیز نمی باشند، در بلند مدت بر مشکلات زیست محیطی کشور افزوده و شرایط را جهت دستیابی به توسعه پایدار دشوار خواهد ساخت. بدین لحاظ می بایست با سیاست گذاری های صحیح به کنترل و کاهش آلودگی هوا، زمینه های لازم را جهت ایجاد بستر های مناسب رشد و توسعه اقتصادی فراهم نمود. کنترل آلودگی هوا در دو محور قابل ارزیابی است. محور اول، ایجاد ضابطه و کنترل از سوی سیاستگذار است و محور دوم، برقراری مالیات های زیست محیطی را در بر می گیرد. با استفاده از برآوردهای انجام شده وسط الگویی که آلودگی هوای ناشی از حمل و نقل را برای کلان شهرهای ایران مخصوصا تهران مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. کیفیت هوا به طور تقریبی در فصل گرما سال به دلیل وقوع پدیده گرد و غبار و استفاده از سیستم های سرمایشی و عدم جا به جایی هوا که عوامل افزایش روزهای فراتر از حد مجاز بوده نامطلوب دیده شده است. با شروع سرما نیز بر تعداد روزهای نامطلوب آلودگی افزوده شده است. گسترش حمل و نقل عمومی، خروج خودروهای فرسوده، افزایش مصرف گاز طبیعی و اجرای سخت گیرانه قوانین ترافیکی و صنعتی می تواند به کاهش آلودگی هوای کلانشهر های ایران کمک کنند. با بررسی عوامل آلودگی هوا و پایش آن در این تحقیق و تحقیق های مشابه به این نتیجه می رسیم که سیاست گذاری های اعمال شده در کشور ما تا رسیدن به مرحله اجرا و حتی در حال اجرا با نواقص اساسی روبرو می باشند و اگر بدین گونه پیش روی کنیم نه تنها به کاهش آلودگی هوا کمک نخواهیم کرد بلکه روزهای آلوده تری هم خواهیم داشت و ازهمه مهمتر شاهدافزایش بیماری هایی از قبیل مشکلات تنفسی ، قلب و عروقی وحتی مرگ هموطنان عزیزمان خواهیم بود. با توجه به مولفه های مورد بررسی پژوهش حاضر از لحاظ هدف گذاری کاربری و از لحاظ روش شناسی توصیفی - تحلیلی می باشد، در این تحقیق برای گردآوری اطلاعات بخش توصیفی متناسب با داده های مورد نیاز از روش کتابخانه ای و منابع مرجع استفاده شده است.

Keywords:

آلودگی هوا , سیاستگذاری , استانداردهای آلودگی هوا , کنترل آلودگی هوا.