توزیع فضایی سیستم های نگهدارنده زیستی باهدف مدیریت بهینه ی رواناب منطقه ۲ تهران

یکی از ابتدایی­ترین اهداف مدیریت رواناب کنترل آن در مبدا می­باشد. سیستم نگهدارنده زیستی ازجمله روش­های نوین مدیریت رواناب با ردپای اکولوژیکی اندک است که به علت هزینه پایین احداث و سهولت نگهداری، موفقیت آنها به ثبت رسیده است. این سیستم همچنین به عنوان یک سیستم اصلاح زیستی یکی از پیشرفته ترین و به روز ترین سیستم های کاهش آلودگی غیر نقطه ای و کنترل رواناب در زمان حاضر است. با افزایش سطوح نفوذناپذیر، در منطقه ۲ رواناب سطحی پس از آلوده کردن اراضی پایین دست به واسطه­ی کانال­ها به رودخانه درکه و فرحزاد رسیده و از طریق سیل برگردان غرب وارد نهر فیروزآباد و نهایتا خود را به جنوب تهران می­رساند. هدف این مطالعه توزیع فضایی این سیستم­ باهدف بازگردانی مجدد رواناب در جهت احیای مصنوعی و بهبود چرخه­ هیدرولوژی شهری در مقیاس منطقه می­باشد که با بهره از روش مقایسه زوجی و تحلیل فازی انجام شده است. این مدل با استفاده از معیارهای شیب، عمق آب زیرزمینی، بزرگراه، لکه­ی سبز و ایستگاه­ آتشنشانی توسعه یافت. مقایسه زوجی در ­نرم­افزار­Expert Choice،  فازی سازی معیارها براساس توابع مختلف فازی و نوع پارامتر در­GIS۱۰.۳ و تعیین گره­های تجمعی رواناب در Arc Hydroصورت گرفت. نتایج نشان می­دهد که بیشترین پهنه­های مستعد جهت توزیع سیستم قسمت­های شرقی با کاربری مسکونی و بزرگراه با پتانسل بالای تولید رواناب و کمترین آن مربوط به مرکز و شمال منطقه با کاربری فضای سبز است. استفاده از راهبردهای چندمنظوره با یکپارچه سازی داده­های شهری سبب پایداری منابع آب برای فضای سبز و صرفه اقتصادی در درازمدت می­گردد.                      

Keywords:

رواناب شهری , سیستم نگهدارنده زیستی , توزیع فضایی , منطق فازی