تدوین شاخص های برگشت پذیری سیاسی ناشی از بحران های تروریستی با استفاده از مدل انتگرال

برگشت پذیری سیاسی به بررسی ظرفیت سازمان های سیاسی می پردازد تا بتوانند به رویدادهای داخلی و خارجی مانند جنگ، حملات تروریستی و غیره واکنش­ مناسب نشان داده و با تغییرات و پیامدهای سیاسی ناشی از این قبیل رویدادها سازگاری یابند. محققان این پژوهش تلاش کردند با توجه به خلا علمی در این حوزه به موضوع تحقیق بپردازند. پرسش اصلی این تحقیق آنست که چه شاخص هایی را می توان برای برگشت پذیری در برابر پیامدهای سیاسی حملات تروریستی ارائه کرد؟ برای پاسخ به این پرسش محققان با استفاده از مدل تحلیلی کثرت گرایی روش ­شناسی انتگرال به بررسی متون تخصصی پرداخته و برای انجام این مهم طی ۴ فراز مجزا هر بار چارک دیگری از تلاقی تروریسم و اجتماع را دنبال و با توجه به ۴ سطح تحلیل؛ فرد تروریست، فرد تروریست در دل گروه تروریستی، جامعه حامی تروریسم و  جامعه قربانی تروریسم مجموعا ۶۹ شاخص شناسایی شد. برای تعیین روایی شاخص ها از روش روایی محتوا و مدل لاوشه استفاده شد. جامعه مخاطب با استفاده از مدل پیشنهادی لاوشه ۱۶ نفر از متخصصان حوزه سیاسی و امنیتی انتخاب شد و از این تعداد ۱۴ پرسش نامه تکمیل و به محققان تحویل شد. پس از تحلیل پرسش نامه ها تعداد ۳۱ شاخص مورد پذیرش قرار گرفت. در مرحله بعد به منظور دسته بندی شاخص ها بر اساس ظرفیت های سه­گانه برگشت پذیری از روش تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. بر اساس مدل نظر ارائه شده ۳۱ شاخص آشکار نهایی شده و در قالب ۳ متغیر پنهان (یا عامل) شامل ظرفیت جذب، تطبیق و احیا مدنظر قرار گرفت.

تدوین شاخص های برگشت پذیری سیاسی ناشی از بحران های تروریستی با استفاده از مدل انتگرال Keywords:

برگشت پذیری سیاسی , حملات تروریستی , روش انتگرال , ج.ا.ایران