دیالکتیک انسان و شهر

نگاه صرفا هندسی به فضاهای شهری محصول تفکر معماران و شهرسازی دوران مدرنیسم است دیدگاهی اساسا انتزاعی که طبق آن شهر به عناصر خردی مانند راه ها کاربری ها فضاهای سبز و غیره تقسیم می شد و برای هر یک از این اجزا نسخه هایی جدا پیچیده می شد آن چیزی که دراین نگرش فراموش شد درنظر گرفتن شهروندان بود شهروندانی که هریک دارای ارزش ها هنجارها و کنشهای منحصر بفرد هستند و باید بتوانند در فضاهای شهری ساخته شده با یکدیگر روابط انسانی برقرار کنند این نگرش با وجود نقدهای بسیاری که برآن شده است و اثبات ناکارآمدی آن هنوز درایران مورد استفاده طراحان قرار میگیرد این مقاله که به روش کتابخانه ای تهیه شده اس درپی آن است که بیان نقاط ضعف این دیدگاه به نتیجه اش که دادن نقش فاعل به شهروند در فضاهای شهری و خلق فضاهای دیفرانسیل شهری است. برسد.