اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل بلاتکلیفی، نگرانی و افکار ناکارآمد منفی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

یکی از قوی ترین عواملی که افراد دارای اختلال اضطراب فراگیر را آزار میدهد عدم تحمل بلاتکلیفی است. پژوهش حاضر، با هدف تاثیر مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عدم تحمل بلاتکلیفی، نگرانی و افکار ناکارآمد منفی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر شهر بندر عباس انجام شده است. این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل می باشد. به همین منظور از بین مراجعه کنندگان به مراکز روانشناسی و روانپزشکی شهر بندر عباس مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، ۶۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس بعنوان نمونه انتخاب شدند که تعداد ۳۰ نفر در گروه آزمایش و ۳۰ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه های اضطراب Beck، نگرانی ایالت Pennsylvaniaافکار ناکارآمد و پرسشنامه عدم تحمل بلاتکلیفی. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش کوواریانس صورت گرفت. نتایج نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل، در پسآزمون افکار ناکارآمد منفی P<۰.۰۰۰۱ و F=۳۹.۴۹، نگرانی P<۰.۰۰۰۱ و F=۳۲.۱۲ عدم تحمل بلاتکلیفی P<۰.۰۰۴ و F=۹.۴۱ تفاوت معنادار وجود دارد. در این پژوهش بین مولفه های افکار ناکارآمد منفی و نگرانی و نیز عدم بلاتکلیفی تفاوت معناداری در آزمودنی های گروه آزمایش و گروه گواه و همچنین بین کل شرکت کننده ها وجود دارد در نتیجه میتوان گفت که بعد از اجرای مداخله تغییرات حاصله در نتیجه ی تاثیر خود مداخله بوده است نه عوامل دیگر.

Keywords:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , افکار ناکارآمد منفی , نگرانی , تحمل بلاتکلیفی , اختلال اضطراب فراگیر