هم سویی برخی یافته های روانشناسی با اندیشه های مولانا در سماع شعر مثنوی

روانشناسی به عنوان یک علم جدید و نوبنیاد با سابقه کمتر از دویست و پنجاه سال دارای آموزه های متعدد است که برای زندگی انسان در محیط و جامعه دستورات و تئوریهای متعدد دارد. با توجه به مقوله اجتماعی بودن این علم و زندگی اجتماعی انسان میتوان رگه هایی از کشفیات و تئوری های این علم را در افکار و اندیشه های بزرگان علمی و ادبی تمدن های کهن یافت. ادبیات ایران و فرهنگ و تمدن ایرانی مالامال از اندیشه های حکمی فراوان است و بار عظیمی از این رسالت بر عهده ادبیات بوده است و در این بین جلال الدین مولوی از بزرگان ادب فارسی دو دو اثر بزرگ خود یعنی مثنوی معنوی و دیوان شمس اشعاری بسیار دارد که با نظریات روانشناسی تطابق کامل دارد در این مقاله به موضوع روان درمانی، واقعیت درمانی، شیوه روانکاوی، فرافکنی، خود کار آمدی اجتماعی و برخی نظریات درگر که با مطالب و اشعار مولوی هم سویی داشته اند پرداخته شده است.

Keywords:

روانشناسی , روان کاوی , رواندرمانی , مولوی , شعر