ارزیابی طرح توسعه و عمران (جامع) شهری در انطباق با برنامه ریزی های کالبدی، فضایی و فضاییراهبردیمورد مطالعه: طرح جامع شهر جدید پردیس

مورد مطالعه: طرح جامع شهر جدید پردیس) مقدمه بیان مساله فرآیند شهرنشینی و شهرسازی در شرایط بحرانی و در حال گذار جامعه، با معضلات گوناگونی روبه رو می شود که ساختار فضایی نامناسب شهر، یکی از آنها می باشد (سلطانی، ۱۳۸۰: ۴۳). از سوی دیگر، پیچیدگی ساختار فضایی شهری، مانع تحقق پذیری بسیاری از تلاش ها برای تحلیل آن و برقراری ارتباط بین سیاست شهری و شکل شهر شده استزیاری، ۱۳۸۳: ۳). به همین دلیل، برنامه ریزان شهری در اغلب موارد به طرح های جامع شهری که معمولا برای یک افق دوساله و حصول اطمینان از این که شهرها منطبق بر اهداف مدیریت شهری تهیه میشوند متکی بوده اند(زیاری و همکاران، ۱۳۹۱). از این رو، می توان طرحهای توسعه شهری را از ابزارهای اصلی مدیریت توسعه شهری دانست که می توانند نقش فعال و هدفمند به شهرداری ها و سایر نهادهای مدیریت شهری در جهت توسعه شهرها اعطاء نمایندداوودی و همکاران، ۱۳۹۲).مشکلات ناشی از رشد جمعیت و در پی آن گسترش نامنظم و بی قاعده مراکز سکونتی و فعالیتی، به ویژه در شهرها باعث شده تا اندیشه طرح هایی برای برنامه ریزی توسعه پایدار سکونتگاهها و مدیریت خردمندانه سرزمین در سال های گذشته مطرح شود (قاجار خسروی،۹۰:۱۳۸۹). طرحهای توسعه و عمران شهری از او سط دهه ۱۳۱۲ شمسی در مواجهه با نارسایی های کالبدی و فضایی شهرهای کشور به کار گرفته شدند. الگوی اولیه تمامی این طرح ها در ایران ریشه در تفکر مدرنیسم دارند و از کشورهای غربی اقتباس شده اند (رهنمایی و شاه حسینی، ۱۳۸۶: ۸۲). به همین دلیل، این طرحها علی رغم گذشت نزدیک به نیم قرن از سابقه آنها در کشور، نتوانسته اند ابزار مناسب شهرسازی و رفع معضلات اقتصادی اجتماعی در شهرهای جدید و سایر شهرها باشند. ارزیابی هدفمند و نظام مند این طرح در انطباق با برنامه ریزی کالبدی؛ برنامه ریزی فضایی (سنتی) و برنامه ریزی فضایی راهبردی با استفاده از متغیرها و گویه های تخصصی مربوط به ماهیت، رویکرد، هدف، زمان، روش و خروجی آنها برای ایجاد تحول جدید در آن ضروری است. بنابراین، هدف این پژوهش، شناخت نارسایی های ماهیتی، محتوایی، روشی و عملکردی طرح جامع شهر جدید پردیس و ارائه راهکارهای بهبود آنها از یکسو و ارتقاء کیفیت زندگی آن از سوی دیگر است.