تاثیر روش آموزشی مولتی منتورینگ بر صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری

  مقدمه: منتورینگ، به عنوان یک استراتژی نقش مهمی در توسعه حرفه ای دانشجویان پرستاری دارد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر شیوه آموزشی مولتی منتورینگ بر صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری صورت گرفت.   روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای کلیه دانشجویان ترم ۸ پرستاری دانشکده پرستاری خرم آباد در دو ترم متوالی به صورت سرشماری انتخاب و به روش تصادفی ساده در گروه منتورشیپ و گروه روتین قرار گرفتند. نمونه های گروه منتورشیپ با همکاری دو منتور، کارآموزی در عرصه خود و نمونه­های گروه کنترل به روش روتین و با حضور تمام وقت مربی دوره را به پایان رساندند. صلاحیت بالینی دانشجویان قبل و پس از ۱۰ هفته از طریق پرسشنامه ۶ بعدی صلاحیت بالینی تعیین و با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.   نتایج: نتایج آزمون تی زوجی قبل و بعد از مداخله در گروه منتورشیپ تفاوت معنی داری از نظر زیر مقیاس نمره آموزش و همکاری، و نمره کل صلاحیت بالینی نشان داد (۰۵ / ۰ > p ) . درحالیکه در گروه روتین قبل و بعد از مداخله از نظر نمره کل صلاحیت بالینی و زیر مقیاس های آن تفاوت معنی داری وجود نداشت (۰۵ / ۰ < p ). همچنین بعد از مداخله، تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر میانگین نمرات زیر مقیاس های برنامه ریزی و ارزشیابی مراقبت پرستاری، ارتباط بین فردی و نمره کل صلاحیت بالینی وجود داشت (۰۵ / ۰ > p ).   نتیجه گیری : یافته های این مطالعه نشان داد بکارگیری شیوه آموزشی مولتی منتورینگ منجر به ارتقاء صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری و افزایش رضایتمندی آنها از دوره آموزشی می شود.

Keywords:

Clinical competence , clinical education , Mentorship , Nursing students , دانشجویان پرستاری , صلاحیت بالینی , منتورشیپ , آموزش بالینی