اثربخشی معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر معنای زندگی و احساس تنهایی در سالمندان شهر ساری

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر معنای زندگی و احساس تنهایی در سالمندان شهر ساری بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سالمندان مرکز سالمندان سرای مهر شهرستان ساری که در شش ماهه دوم سال ۰۰۴۱ انتخاب شدند. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیر تصادفی و هدفمند استفاده شد. به طوری که دریکی از دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل ۱۵ نفر قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های معنای زندگی استگر (۲۰۱۰) و احساس تنهایی راسل و و همکاران (۱۹۸۰) استفاده شده است. سپس طرح آموزش معنا درمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا در ۸ جلسه، بر روی گروه آزمایش اعمال و در نهایت از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. داده های به دست آمده از پرسش نامه را پس از استخراج و طبقه بندی از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۴۲ مورد تجزیه تحلیل قرار داده است، جهت تجزیه و تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل (کوواریانس آنکوا و مانکوا) استفاده گردید. نتایج پژوهش حاکی بود معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا بر معنای زندگی و احساس تنهایی در سالمندان شهر ساری موثر است.

Keywords:

معنادرمانی مبتنی بر اندیشه های مولانا , معنای زندگی , احساس تنهایی , سالمندان