نقش برنامه ریزی در طراحی مدیریت کلان شهری شهرداری تهران

برنامه ریزی شهری در مفهوم جدید از اوایل قرن بیستم، به منظور پاسخ دادن به شرایط ویژه تاریخی پس از انقلاب صنعتی شکل گرفت. تا پیش از انقلاب صنعتی، شهرنشینی و رشد شهرها بسیار محدود بود و به همان نسبت، مسائل و مشکلات شهری دامنه ای محدود داشت، از این رو نیازی به دخالت گسترده و آگاهانه انسان در محیط شهری نبود. از اواخر قرن نوزدهم اوضاع شهرها به شدت بحرانی شد؛ کارخانه ها و کارگاه های صنعتی در شهرها نزدیک مجتمع های زیستی استقرار یافتند. همزمان با این تحولات، روستاییان به شهرها مهاجرت کرده و به کارگران صنعتی مبدل شدند، زاغه نشینی و حاشیه نشینی رشد کرد و به سرعت بر وسعت شهرها افزوده شد. شهرها به مثابه سیستمی مرکب، پیچیده و کلان در تغییر و تحول دائمی می باشند. شادابی، سرزندگی و ادامه حیات این سیستم، در گروی تحقق سه رکن برنامه ریزی، مدیریت و مشارکت شهروندان است. این سه رکن اصلی و هم پیوند به شهر تجسم می بخشند. شهرسازی در روند حفظ و توسعه شهر به ارکان برنامه ریزی و مدیریت شهری و به ابزار نظارت عمومی ، مشارکت وسیع مردمی و نیروهای اجتماعی نیازمند است تا شهر و شهرنشینی مناسب برای زندگی انسان محقق گردد. بافت های شهری به عنوان یک زیرسیستم از سیستم کلی (شهر) برای ساماندهی و تجدید حیات شهری، مستلزم حرکتی آگاهانه و نیازمند مجموعه راهبردهایی پیوسته و هماهنگ می باشند. بر همین اساس سامان دادن همه جانبه بافت های شهری در سایه تعریف و تامین بنیان های ساختاری و حرکت با برنامه از پیش تعیین شده، تحقق پذیر می باشد. باتوجه به معنای مدیریت برنامه ریزی شهری که کوششی در جهت انتخاب بهترین برنامه ها در جهت رسیدن به هدف های مشخص بدانیم که ممکن است این کوشش ها و برنامه ها، تا مرحله ی نهایی هدف نیز پیش نرود، بلکه گام هایی در جهت رسیدن به آن باشد، می توان دریافت که با عدم وجود برنامه ریزی شهری ومدیریت صحیح آن و مدیریت شهری در نهایت شهر ها منجر به هرج و مرج می شود.

Keywords:

کلمات کلیدی: برنامه ریزی شهری , مدیریت , کلان شهر , مدیریت شهری.