نگرشی به جایگاه بیمه درنظام حقوقی ایران

از همان زمانی که انسان به صورت بسیار ساده و ابتدایی و در کوه ها و غارها زندگی میکرد این احساس را خداوند در درون او ایجاد کرده بود که برای حفظ خود و حقوق مرتبط با آن باید راه حلی پیدا کند و جلو ضرر اعم از مالی و جانی را بگیرد. این دغدغه و بیم وارد آمدن خسارات مالی و جانی باعث شده که انسان ها هر روز بهتر از روز قبل برای دفع ضرر و زیان های احتمالی راه حلی را پیدا نمایند و جلو آن را بگیرند و یا این که تدابیری بیندیشند که در صورت بروز حوادث ضرر و زیان آن به وسایل دیگر قابل جبران باشد یا به عبارت دیگر راه های جبران خسارات تقویت شود. هر چند بیمه به معنای امروزی موضوعی است که نسبت به سایر مباحث اقتصادی عمر طولانی ندارد اما در دوران های قدیم عملکرد و تدابیری توسط قدما وجود داشته که بی شباهت به بیمه به معنای امروزی نیست. با توجه به تحقیقات به عمل آمده می توان نتیجه گرفت که بیمه های اجتماعی علیرغم بعضی از ویژگی ها که جنبه ی حقوق خصوصی دارد اما در مجموع شاخه ای از حقوق عمومی است. زیرا بین بیمه شده و سازمان بیمه یک رابطه مافوق و زیر دست برقرار است. سازمان بیمه های اجتماعی به عنوان شخص حقوق عمومی و به اعتبار اقداماتی که انجام می دهد، یک موسسه دولتی است و به حکم قانون رابطه بیمه خودبه خود برقرار می گردد و در واقع اراده طرفین نقشی در اینباره ندارد. بر اساس قانون در بیمه هیچگونه امکان گریز از حق و تکالیف قانونی وجود ندارد و امکان کاهش کمک و تکالیف یا انتقال به غیر نیز مجاز نمی باشد.

Keywords:

بیمه , مسئولیت مدنی , نظام حقوقی