حق استفاده از آبراه های بین الملل با استناد به کنوانسیون ۱۹۹۷ سازمان ملل

امروزه با توسعه بهره برداری از آبراهه های بین الملل در امور غیر کشتیرانی از جمله کشاورزی بازرگانی تجاری و غیره این آبراه ها نسبت به سالهای قبل اهمیت خود را بیش از پیش نمایان نموده. از این رو وجود اصول متداول در حقوق بین الملل عمومی و همچنین اصول همکاری در بین کشورها در منشور سازمان ملل متحد و شماری از معاهدات بین المللی چند جانبه و دوجانبه بر آن تاکید شده،به عنوان مثال: منازعات آبراه آبراههای بین الملل در بین کشور ایران و عراق در سال های اخیر به صورت حادتر مورد توجه قرار گرفته که بدون همکاری بین دو کشور قابل حل و فصل نیست.وجود معاهدات و موافقت نامه هایی در سطح بین الملل اهمیت خود را نشان می دهد. با توجه به گرمای تدریجی کره زمین و کاهش منابع آب شیرین در دسترس بشر،شدت مناقشات آبی بین کشورهای واقع در حوضه های آبریز مشترک نسبت به قبل بیشتر شده. با توجه به موارد ذکر شده مواد مقررات بین المللی درباره آب های فرامرزی تدوین شده که این قواعد عبارت اند از :۱)قواعد هلسینکی, ۲) کنوانسیون آب اروپا ۳)کنوانسیون آبراهه سازمان ملل متحد، ۴) قواعد منابع آب برلین. که در این مقاله به بررسی در مورد، موارد ذکر شده پرداخته و همچنین اعلام نظر ایران نسبت به کنوانسیون ۱۹۹۷ سازمان ملل متحد و اختلافات میان کشور ایران بر سر حوزه های آبریز مشترکی نیز پرداخته شده است.

Keywords:

آبراه های بین المللی , معاهدات , کنوانسیون , بهره برداری