بررسی دوام بتن ژئوپلیمری حاوی الیاف ترکیبی شیشه و فولادی در دماهای بالا

تولید ضایعات جامد به علت توسعه صنایع، افزایش حجم ساخت و ساز، توسعه شهرنشینی و گسترش فرهنگ مصرف کنندگی به اساسی ترین چالش پیش روی کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه تبدیل شده است. میزان تقاضا برای توسعه فناوری تولید بتن دوستدار محیط زیست یا اصطالحا بتن سبز در صنعت ساختمان به علت وضع مقرراتی جهت کاهش تولید میزان دی اکسید کربن یا ترکیبات دیگر حاوی کربن، محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای و محدود کردن فضاهای دفن زباله در کشورهای توسعه یافته در راستای تامین الزامات سیاست های راهبردی در انرژی و طراحی بر پایه الزامات زیست محیطی رو به افزایش است. پوزولانها موادی هستند سیلیسی و آلومینی که پس از ترکیب با آهک در حضور آب و دمای معمولی، مواد پایداری تشکیل داده و خاصیت گیرشی بروز می دهند. سیمان های ژئوپلیمری نیاز به مصرف انرژی کمتر و تولید آن سبب می شود انتشار گاز هیدروکسید کربن نسبت به سیمان های معمولی کاهش یابد. و همچنین بتن ژئوپلیمر در برابر دما و آتش مقاوم است. در این تحقیق به بررسی عملکرد الیاف فولادی و شیشه در بتن ژئوپلیمری حاوی مواد ترکیبی پایه (سرباره و میکروسیلیس) در دماهای بالا پرداخته شده است. در این مطالعه ۱۰ طرح اختلاط برای بتن ژئوپلیمر با الیاف ترکیبی فولادی ۵/۰ و ۷۵/۰ درصد و شیشه ۲۵/۰ و ۵/۰ درصد و همچنین بدون الیاف بر پایه سرباره و ترکیبی از سرباره با درصدی میکروسیلیس تولید شده و نمونه های بتنی سخت شده در معرض دمای ۱۰۰، ۲۰۰، ۴۰۰ و ۶۰۰ درجه سانتیگراد قرار گرفتند. خواص مکانیکی بتن سخت شده از طریق اندازه گیری مقاومت فشاری و مقاومت کششی در سنین ۳، ۷ و ۲۸ روزه در دمای محیط و دمای بالا اندازه گیری شده است. بر اساس نتایج میکروسیلیس در بالا بردن مقاومت فشاری و الیاف در بالا بردن مقاومت کششی بتن ژئوپلیمر سهم زیادی داشته است. بالاترین مقاومت فشاری و مقاومت کششی در هر دو طرح در دمای ۱۰۰ درجه سانتی گراد بوده است و با افزایش دما مقاومت ها کاهش می یابد.

Keywords:

بتن ژئوپلیمر , حرارت , خصوصیات مکانیک , الیاف فولادی , الیاف شیشه