ژست و تئاتریکالیته: یک مقدمه

یکی از زمینه های مغفول مانده در حوزه پژوهش اجرا، پژوهش درباره بدن در اجرا و بدن به عنوان اجرا است. بخشی از این نقصان به کم رنگبودن رویکردهای روش شناسانه متناسب با نیازهای تازه و متنوع در این حوزه مربوط است. بخش دیگر هم به ماهیت پیچیده این پدیده برمیگردد که متنوع، جاری و گذرا است. زمانی که بخواهیم موضوع را دقیق تر کنیم مثل زمانی که وجوه نمایشی (تئاتریکالیته) اجرای خاصی را بررسیکنیم، مسئله دشوارتر نیز می شود. این جستار یک بازخوانی انتقادی درباره ضرورت بررسی تئاتریکالیته بدن در اجرا و بازبینی اصطلاحات مباحثهروش شناسانه این حوزه است. در جستجو برای تدوین معیارهای تحلیلی، کار خود را به مقایسه کلان نظریه های موجود روی ژست محدود میکند و نشان می دهد چگونه این فرضیه که ژست یک زبان نشانه گذاری شده است (مک نیل McNeil,۲۰۰۰) در برابر فرضیه ای که ژستپدیده ای خلق الساعه و آنی است که بیان را تسهیل می کند (کندون kendon,۲۰۱۴) بر نتایج تحلیل اجرا تاثیر می گذارد.

Keywords:

ژست , نشانه , زبانشناسی , تئاتریکالیه , کنش فیزیکی.