توصیه هایی برای انسان شناسی ایرانی؛ با تاکید بر نقد و ارزیابی کتاب آدمیان و سرزمین ها

این نوشتار درصدد است تا با تمرکز بر یکی از آثار مارگارت مید (Margaret Mead)، انسان شناس برجسته آمریکایی، به اهمیت مغفول ­مانده این آثار در انسان­شناسی معاصر ایرانی بپردازد. طی این نقد و ارزیابی این اثر، بازگشت به اصول و اساس انسان ­شناسی آثار کلاسیک که در ایران کمتر به عنوان منبع درسی معرفی می­شوند، اشاره خواهد شد. در این راستا به جایگاه آثار کلاسیک در انسان­شناسی دانشگاهی ایران پرداخته می­شود. انسان شناسی، در آثار مارگارت مید، مبتنی بر انسان­دوستی، حضور، فهم، نظریه­مندی و نظریه سازی و همچنین آینده­نگری بر مبنای گذشته، است. مبانی فهم این نوع از انسان ­شناسی؛ تخیل، نوشتن، انسان­دوستی، حرکت و دیدن است، بدون پرداختن به آثار کلاسیک در آموزش انسان­ شناسی، آموزش ­های رایج دانشگاهی ایرانی کمتر به این مبانی اولیه در انسان شناسی توجه می­کند. انسان­ شناسی دانشگاهی ایران؛ برنامه­ های درسی آن، کمیت و کیفیت مشارکت دانشجویان در طراحی و تدوین برنامه درسی، نیازمند بازنگری و تجدیدنظر است. مرور آثار کلاسیک، استخراج اصول پنهان و آشکار در این متون و تدوین برنامه­ های درسی مبتنی بر آن اصول با توجه به نیازهای این علم برگرفته از نظرات دانشجویان و دانش آموختگان، در غنای آن موثر خواهد بود.

Keywords:

انسان­شناسی کلاسیک , انسان­دوستی , برنامه درسی , انسان­شناسی ایرانی , علم­_هنر