تاثیر استفاده از سطوح مختلف هورمون PMSG و گنادوترپین روی میزان آبستنی بز های محلی شهرستان کرمان در فصل غیرتولید مثلی

در این مطالعه با توجه به شرایط خشکسالی و از بین رفتن مراتع بخصوص در شهرستان کرمان جهت افزایش نرخ باروری وعملکرد تولیدمثلی بزهای محلی استان کرمان و تغذیه دستی از چند فرمول همزمان سازی فحلی جهت افزایش نرخ آبستنیا ستفاده شد. برای این منظور ۱۰۰ راس ۴ تا ۶ سال با میانگین وزن ۲.۷ ± ۳۱ انتخاب و در قالب طرح کاملا تصادفی در ۵گروه ۲۰ تایی قرار داده شدند. همزمان سازی فحلی با استفاده از سیدر به مدت ۱۷ روز صورت گرفت و تزریقات هورمونPMSG ۴۰ ساعت قبل از خروج سیدر و تزریق GnRH ۴ ساعت بعد از خروج سیدر انجام شد. گروه اول به عنوان شاهدهیچ تزریقی انجام نشد ، گروه دوم ۲ میلی لیتر GnRH خروج سیدر دریافت کردند، به گروه سوم ۲ میلی لیتر GnRH و۲۰۰ واحد PMSG تزریق شد، گروه چهارم نیز ۳ میلی لیتر GnRH و ۴۵۰ واحد بین المللی PMSG به صورت عضلانی دریافت کردند و به پنجم ۳ میلی لیتر GnRH و ۶۰۰ واحد از هورمون PMSG تزریق شد ۴۸-۲۴ ساعت بعد از خروج سیدر بز ها علائم فحلی را نشان دادند ، که به ازای هر ۲۰ بز ماده از یک بز نر برای جفت گیری استفادهشدد. میزان فحلی در بیرون گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری داشت P<۰/۰۵ آبستنی در بین گروه های انتخابی به ترتیب ۶۷،۵۴،۴۳،۲۰،۵ درصدد بود. نرخ چند قلوزایی نیز در بین تیمارها تفاوت معنی داری داشت P<۰/۰۵ آزمایش نشان داد که افزایش سطوح هورمون PMSG همراه با هورمون گنادوتروپین می تواند باعث افزایش عملکرد تولیدمثلی بز محلیاستان کرمان در فصل غیرتولید مثلی شودکه با توجه به میزان نرخ زایش می توان از تغذیه دستی استفاده نمود و این یکیراه های حفظ مراتع باشد

Keywords:

بز محلی شهرستان کرمان , گنادوتروپین , خشکسالی , PMSG