حق بر شهر در پرتو مکاتب فلسفی و کلامی در نظام حقوق عمومی ایران

رابطه معناداری بین سه مفهوم قانون، شهر و تمدن وجود دارد. ایرانیان با پیشینه تاریخی طولانی شایسته شهرهایقانونمدار، عدالت محور و سازگار با فرهنگ ایرانی و معیارهای زیست محیطی هستند. شهرداران، برای رسیدن بهچنین شهرهایی، ناگزیرند زمینه آغاز نهضت شهروند سازی را فراهم نمایند و به اصول مردم سالاری محلی وفاداربمانند. اعضاء پیرو و منفعل جامعه، در نتیجه این نوع کوششها، به شهروند فعال و حسابخواه تبدیل می شود و سهمنظارت همگانی بر عملکرد شهرداریها افزایش می یابد. احساس رضایتمندی و مسوولیت پذیری، کاهش هزینههای شهر و افزایش کیفیت خدمات سازمانهای محلی بی ارتباط با نهادینه شده حقوق شهروندی نیست. در شهرقانون مدار اختلافات شهر و شهرداری کاهش می یابد و بخش زیادی از نیروی دادگستری که هم اکنون صرفرسیدگی به این نوع مرافعات می شود آزاد می شود. پژوهش حاضر می کوشد اندیشه های حقوقی مرتبط باشهرسازی و مدیریت شهری را مورد بررسی قرار دهد. افزون بر قوانین شهرداری و شهرسازی کوشش شده استاز رویه های قضایی نیز استفاده و دیدگاه دادرسان دادگاه ها و دیوان عدالت اداری در باره قانون شهر تحلیل وبررسی شود. نظریه عالمان حقوق نیز تا حد امکان ارایه و در مفهوم شناسی از آن بهره گرفته شده است. آگاهی ازتجربه قانون گذاری سایر کشورها بخصوص کشور فرانسه از نظر دور نمانده است و در برخی از موارد به حقوقاین کشور، که در قانون گذاری ایران به طور تاریخی اثر گذار بوده، استناد شده است.

Keywords:

شهر , حقوق شهروندی , حق بر شهر , حقوق عمومی