اثربخشی درمان چشم انداز زمان بر راهبردهای انگیزشی و شناختی دانشجویان دختر اهمال-کار دانشگاه خلیج فارس بوشهر

مقدمه: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی درمان چشم انداز زمان بر راهبردهای انگیزشی و شناختی دانشجویان دختر اهمال­کار دانشگاه خلیج فارس بوشهر بود. روش: پژوهش حاضر یک طرح آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. ابزارهای این پژوهش پرسشنامه اهمال کاری تحصیلی سواری، پرسشنامه چشم انداز زمان زیمباردو و پرسشنامه راهبرد های انگیزشی زشو و بارانت بودند. روش پژوهش به این صورت بود که ابتدا ۳۰۰ نفر از دانشجویان دختر دانشگاه خلیج فارس بوشهر که در حال تحصیل در سال تحصیلی ۹۶-۱۳۹۵ بودند به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله­ای انتخاب شدند و پرسشنامه ی اهمال کاری تحصیلی را پر کردند، سپس ۳۶ نفر از آن ها که دارای اهمال کاری بالابودند به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. درمان چشم انداز زمان (طی شش جلسه) بر اساس پروتکل آموزشی زیمباردو (۲۰۱۲)، به عنوان متغیر مستقل در نظر گرفته شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS انجام گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که درمان چشم انداز زمان باعث افزایش معنا داری در هدف تسلط، هدف عملکردی، نیاز به شناخت، اهمال کاری تحصیلی، انتظار موفقیت، ارزش تکلیف، سازمان دهی، مرور و خود تنظیمی فراشناختی شد. اما در متغیر هدف اجتنابی ۱۹/۰ = p تغییر معناداری صورت نگرفت. نتیجه گیری: بر مبنای نتایج، درمان چشم انداز زمان یک رویکرد درمانی موثر برای افزایش راهبردهای انگیزشی و شناختی در دانشجویان دختر اهمال­کار است.

Keywords:

درمان چشم انداز زمان , راهبردهای انگیزشی , راهبردهای شناختی , دانشجویان اهمال کار