مبانی و مصادیق اعمال نفوذ ناروا در قراردادها در فقه امامیه و حقوق افغانستان

اعمال نفوذ ناروا به معنای سوء استفاده از نفوذ معنوی به هدف رسیدن به قراردادهای ناعادلانه، به منظور حمایت از طبقه ضعیف در حقوق انگلستان، توسط دادگاه های انصاف مطرح شده و در فقه امامیه و حقوق افغانستان، بحثی تحت این عنوان صورت نگرفته است. از آنجای که نظریه فوق برخواسته از واقعیت های موجود در جامعه است، مصادیق آن در تمامی جوامع در حوزه های مختلف خصوصا در حوزه قراردادها و معاملات به وفور مشاهده می شود، بحث و سوال اصلی این است که آیا در فقه امامیه و حقوق افغانستان تدبیری در راستای حمایت از طبقه ای ضعیف که مورد ظلم و ستم قرار می گیرند اندیشیده شده است یاخیر؟ بر اساس قواعد فقهی و حقوقی از یک سو می توان معاملات تحت تاثیر اعمال نفوذ ناروا را حرام و غیرنافذ دانسته و آن را تعدیل نمود و از سوی دیگر جلوی افراد سود جو و منفعت طلب، گرفته شود. بنابراین، پژوهش حاضر براساس نظریه ی فقهای امامیه و حقوق دآنان که مبتنی بر قواعد و مبانی فقهی و حقوقی مثل اصل عدالت، قاعده لاضرر، اصل حسن نیت، کرامت انسانی، می باشد، از افراد که در معرض زیان و سوء استفاده ی افراد صاحب نفوذ قرار می گیرند، حمایت کرده است، در دین اسلام هیچ کس حق ندارد که از ضعف و درماندگی برادر دینی خود سوء استفاده نموده و آن را وسیله ی خواسته های نفسانی خودش قرار دهد.

Keywords:

اعمال نفوذ ناروا , کرامت انسانی , قاعده لاضرر , فقه امامیه , حقوق افغانستان