ارزیابی عملکرد مزرعه ای دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی و مقایسه آنها با برداشت دستی در استان گیلان

توسعه دروگرهای مناسب در برداشت مکانیزه برنج به­منظور کاهش هزینه­ها و ضایعات، اهمیت زیادی دارد. در این تحقیق، عملکرد مزرعه­ای دو نوع دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی با روش دستی برداشت ارزیابی شده است. آزمایش در قالب کرت های خرد شده با عامل اصلی رقم برنج در دو سطح (هاشمی و خزر) و عامل فرعی روش برداشت در سه سطح بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در موسسه تحقیقات برنج کشور اجرا شد. نتایج نشان می دهد که ظرفیت مزرعه ای موثر دروگر خودگردان (۲۳۷/۰ هکتار بر ساعت) و دروگر موتوری پشتی (۰۴۸/۰ هکتار بر ساعت) به­طور معنی دار (P<۰.۰۱) بیشتر از ظرفیت مزرعه ای موثر روش برداشت دستی (۰۰۸۳/۰ هکتار بر ساعت) است. مدت زمان برداشت برنج در روش دستی به­طور میانگین ۷۱/۱۱۹ ساعت، در دروگر خودگردان ۲۲/۴ ساعت و دروگر موتوری پشتی ۷۴/۲۰ ساعت به­ازای هر هکتار تعیین شده است. تعداد کارگر در روش دستی ۷/۱۵۹ نفر ساعت بر هکتار و در برداشت با دروگر خودگردان و موتوری پشتی به­ترتیب ۲۲/۵۲ و ۷۴/۶۸ نفر ساعت بر هکتار به­دست آمده است. ضایعات برداشت در دروگر خودگردان، موتوری پشتی و روش دستی به­ترتیب ۴۲/۲، ۵۸/۲ و ۱۸/۲ درصد برآورد شده است. صرفه­جویی خالص ناشی از کاربرد دروگر خودگردان و موتوری پشتی، در مقایسه با روش دستی، به­ ترتیب ۷۹۴۰۷۲۸ و ۴۴۴۴۲۹۷ ریال بر هکتار ارزیابی شده است. نقطه سر به سر برای دروگر موتوری پشتی و دروگر خودگردان به­ترتیب ۰۰/۲ و ۴۲/۱۱ هکتار بر سال تعیین شده است.

Keywords:

برداشت مکانیزه , ضایعات برنج , هزینه برداشت