خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند

مقدمه: اصلی ترین عامل موثر بر انجام موفقیت آمیز پژوهش و دنبال کردن آن در دانشجویان تحصیلات تکمیلی، خودکارآمدی پژوهشی است. مطالعه حاضر با هدف تعیین خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال ۹۵-۱۳۹۴انجام شد. روش ها: دراین مطالعه توصیفی مقطعی ۲۰۰ دانشجوی کارشناسی ارشد و دکتری مشغول به تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال ۹۵-۱۳۹۴ به صورت سرشماری وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی فیلیپس و راسل (Phillips & Russell) که روایی و پایایی آن در مطالعات قبلی تایید شده بود، جمع آوری شد و توسط آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه تحلیل گردید. نتایج: در نهایت ۱۵۴ پرسشنامه تحلیل شد. میانگین سنی دانشجویان ۳/۶±۵۱/۳۰ سال بود. میانگین نمره خودکارآمدی پژوهشی ۱/۵۳±۴۳/۱۸۰ بود(ازمجموع ۲۹۷نمره) که بر حسب مقطع تحصیلی و وضعیت تاهل اختلاف معناداری داشت و در دانشجویان مقطع دکتری (۸۴/۲۴±۱۸/۲۲۳) و دانشجویان مجرد (۵۲/۴۵±۳۳/۱۸۹)، به طور معناداری بیش تر بود، ولی اختلاف معناداری در نمره خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان، بر حسب جنسیت، وضعیت سکونت و دانشکده مشاهده نشد. بین معدل تحصیلی دانشجویان با نمره خودکارآمدی پژوهشی ارتباط مستقیم و معناداری وجود داشت (۲۹۰/۰=r و ۰۰۰۱/۰=p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، در حد متوسط است و برای ارتقا، نیاز به مداخلات آموزشی مناسب وجود دارد.

Keywords:

Research self-efficacy , Self-efficacy , higher education , خودکارآمدی پژوهشی , خودکارآمدی , تحصیلات تکمیلی