تجارب اعضای هیات علمی طب اورژانس از آموزش در محیط بالینی: مطالعه کیفی

مقدمه: محیط بالینی مناسب با فراهم سازی فرصت های یادگیری برای دانشجویان، نﻘش مهمی در آماده سازی آنها جهت به کارگیری دانش آموخته شده در بالین دارد. با توجه به پیچیدگی های اخیر موجود در آموزش بالینی، تاثیرپذیری آن از عوامل مختلف محیطی، تغییرات اخیر در محیط بالینی و نﻘش های چندگانه اعضای هیات علمی بالینی، لزوم بررسی این پدیده به صورت جامع احساس گردید. مطالعه حاضر با هدف تبیین تجارب اعضای هیات علمی طب اورژانس از محیط آموزش بالینی صورت گرفت. روش ها: این مطالعه کیفی به روش تحلیل محتوای مرسوم انجام شد. داده ها با استفاده از نمونهگیری مبتنی بر هدف و مصاحبه فردی نیمه ساختارمند با اعضای هیات علمی بالینی طب اورژانس دانشگاه علوم پزشکی اصفهان درسال تحصیلی ۹۶-۹۷ و مشاهده در عرصه جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل مصاحبه ها به روش استقرایی و با کمک نرم افزار مکس کیو دا (MAXQDA) انجام شد. ابتدا کدهای باز استخراج گردید و بعد از چند بار مرور بر اساس تشابه معنایی در زیرطبقات دسته بندی شد و در نهایت زیرطبقات مشابه به لحاظ معنایی در طبقات اصلی قرار گرفت. نتایج: در نهایت ۳ طبقه اصلی و ۶ طبقه فرعی شامل ساختار و ویژگی های آموزش بخش اورژانس (حمایت مدیریت، ساختار فیزیکی)، روش های انجام استدلال بالینی (ارادی، غیرارادی)، پردازش محیط یادگیری بالینی (آموزش های رسمی، آموزش های غیررسمی) استخراج گردید. نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش حاضر می تواند به مدیران و برنامه ریزان درسی در جهت شناخت فرایند درک اعضای هیات علمی از محیط یادگیری بالینی کمک نماید. همچنین با شناخت بهتر این ادراک، زمینه برای بهبود درک اعضای هیات علمی از این محیط فراهم می شود و بدین طریق می توان دانشجویان را در جهت پرورش استعدادها و صلاحیت های شخصی و حرفه ای هدایت نمود.

Keywords:

Experiences , emergency medicine faculty members , clinical training environment , تجارب , هیات علمی طب اورژانس , محیط آموزش بالینی