نقش شاگردان ائمه(ع) در گسترش تشیع در افغانستان

از آن جایی که مذهب تشیع هم زمان با ورود اسلام به خراسان بزرگ (افغانستان کنونی) در دوره «خلفای نخستین» وارد این سرزمین گردیده و به تدریج گسترش و توسعه پیدا کرده است. و از طرفی دیگر باتوجه به اینکه ائمه معصومین(ع) خود تحت فشار حکام جور اموی و عباسی قرار داشتند باتربیت شاگردان و راویان احادیث، جهت انتشار و گسترش در مناطق مهم جهان اسلام اهتمام ورزیدند، یکی از این مناطق سرزمین خراسان بزرگ دوره اسلامی با حوزه های مهم مانند بلخ، هرات و سیستان است که ازجمله برکات حضور این شخصیت ها آشنا نمودن مردم این سامان با معارف اهل بیت(ع) است، این تعامل موجب شد که مردم خراسان (افغانستان کنونی) به سراغ سرچشمه های اصلی بروند و از زلال علم، دانش و معارف اوصیای برحق پیامبر(ص) بدون واسطه بهره مند گردند، لذا با مراجعه به منابع کتب رجالی، حدیثی و تاریخی شاهد حضور تعداد قابل توجهی از شیعیان خراسانی هستیم که با عناوین سیستانی، بلخی هروی، زابلی، کابلی و... که با آن شرایط سیاسی موجود نزد ائمه(ع) حضور یافته، افتخار مصاحبت، ملازمت و تلمذ و نقل روایت از امامان معصوم(ع) را پیدا کرده اند. وسیله ارتباط با امام را با شیعیان و تغذیه فکری آنان فراهم آورده و در مرحله بعد موجب ترویج و گسترش تشیع در منطقه خود بودند، به عنوان نمونه دراین تحقیق ذکر گردیده است، البته ناگفته نماند اصحاب و شاگردان ائمه(ع) از این سرزمین به این افراد محدود نمی شود.

Keywords:

افغانستان , تشیع , اصحاب ائمه معصومین(ع) , خراسان بزرگ